Two Sisters - Andrew Bird

Two young sisters were walking alone

By the the pale muddy waters

Two young sisters were walking alone

By the the pale muddy waters of Onion Town

When one of them pushed the younger in

Into the cold green water

Pushed her sister and watched her drown

In the cold muddy froth of the river

And she floated up and she floated down

Pale she was as the water

Floated down and she washed on shore

On the pale muddy banks of Onion Town

With wolves by night and the sun by day

Nothing was left but bones and hair

Bones and hair which are both more fair

Than the pale muddy banks of the river

Luka’s son was deaf and lame

Carried her home her tiny frame

«Father father I hear her cry»

«How can that be,» he said, «bones don’t cry,» he said

«Besides you’re deaf»

But he thought there was something to these bones

So he made a fiddle out of her breast bone

Made some pegs out of her finger bones

Made a bow out of her leg bone

And from her yellow hair he strung

The strings that would have her story sung

And sometime later…

One old woman was walking alone

By the pale muddy waters

She heard the strings of the sweet fiddle cry

«Cruel sister, why have you drowned me?»

Well, upon a rock the deaf boy played

Oh the bows of Onion

And into the water the cruel sister ran

But she sank just like any old stone

Twee jonge zussen liepen alleen

Bij de bleke modderige wateren

Twee jonge zussen liepen alleen

Aan de bleke modderige wateren van Onion Town

Toen een van hen de jongere naar binnen duwde?

In het koude groene water

Duwde haar zus en zag haar verdrinken

In het koude modderige schuim van de rivier

En ze dreef omhoog en ze dreef naar beneden

Bleek was ze als het water

Drijfde naar beneden en ze spoelde aan op de kust

Op de bleke modderige oevers van Onion Town

Met wolven 's nachts en de zon overdag

Er bleef niets over dan botten en haar

Botten en haar die beide eerlijker zijn

Dan de bleke modderige oevers van de rivier

Luka's zoon was doof en kreupel

Ik droeg haar naar huis haar kleine frame

"Vader vader, ik hoor haar huilen"

«Hoe kan dat,» zei hij, «botten huilen niet,» zei hij

"Bovendien ben je doof"

Maar hij dacht dat deze botten iets hadden?

Dus hij maakte een viool van haar borstbeen

Maakte wat pinnen uit haar vingerbotten

Maakte een buiging van haar beenbot

En uit haar gele haar heeft hij geregen

De snaren die haar verhaal zouden laten zingen

En even later...

Een oude vrouw liep alleen

Bij het bleke modderige water

Ze hoorde de snaren van de zoete viool huilen

"Wrede zus, waarom heb je me verdronken?"

Nou, op een rots speelde de dove jongen

Oh de bogen van Ui

En in het water rende de wrede zus

Maar ze zonk net als elke andere steen