The Sad Milkman - Andrew Bird

Above the dark highways on a black tar roof

Stood the Sad Milkman in love with the moon

She filled up his window with soft milky light

'Til he crawled up the chimney and into the night

But the moon she rises and the moon she falls

And her slow white eye sees nothing at all

Down on the sidewalks a crowd gathered 'round

Flinging up bricks and bottles to knock the boy down

He stood up above them with his hands in the air

Calling up to the moonbeams, «Come let down your hair!»

But the moon she rises and the moon she falls

And her slow white eye sees nothing at all

He wanted to feel like a bucket of milk

Or sweet summer wind on rolling green hills

He wanted to fly up from the roof

Sailing up from the night wind to the arms of the moon

But the moon she rises and the moon she falls

And her slow white eye sees nothing at all

But the moon she rises and the moon she falls

And her slow white eye sees nothing at all

Boven de donkere snelwegen op een zwart teerdak

Stond de droevige melkboer verliefd op de maan

Ze vulde zijn raam met zacht melkachtig licht

Tot hij door de schoorsteen de nacht in kroop

Maar de maan komt ze op en de maan valt ze

En haar trage witte oog ziet helemaal niets

Beneden op de trottoirs verzamelde zich een menigte 'ronde'

Bakstenen en flessen opgooien om de jongen neer te slaan

Hij stond boven hen met zijn handen in de lucht

Oproepen naar de manestralen, "Kom, laat je haar los!"

Maar de maan komt ze op en de maan valt ze

En haar trage witte oog ziet helemaal niets

Hij wilde zich een emmer melk voelen

Of zoete zomerwind op glooiende groene heuvels

Hij wilde vanaf het dak omhoog vliegen

Zeilen van de nachtwind naar de armen van de maan

Maar de maan komt ze op en de maan valt ze

En haar trage witte oog ziet helemaal niets

Maar de maan komt ze op en de maan valt ze

En haar trage witte oog ziet helemaal niets