Armchairs - Andrew Bird

I dreamed you were a cosmonaut

of the space between our chairs

and I was a cartographer

of the tangles in your hair

I sighed a song that silence brings

it’s the one that everybody knows

oh everybody knows

the song that silence sings

and this was how it goes

these looms that weave apocryphal

they’re hanging from a strand

these dark and empty rooms were full

of incandescent hands

and awkward pause

a fatal flaw

time it’s a crooked bow

oh time’s a crooked bow

in time you need to learn to love

the ebb just like the flow

grab hold of your bootstraps

and pull like hell

‘till gravity feels sorry for you

and lets you go

as if you lack the proper chemicals to know

the way it felt the last time you let yourself

fall this low

time

oh time

it’s a crooked bow

time’s a crooked bow

fifty-five and three-eighths years later

at the bottom of this gigantic crater

and armchair calls to you

yeah this armchair calls to you

and it says that

some day

we’ll get back at them all

with epoxy and a pair of pliers

as ancient sea slugs begin to crawl

through the ragweed and barbed wire

you didn’t write you didn’t call

it didn’t cross your mind at all

and through the waves

the waves of a.m. squall

you couldn’t feel a thing at all

you’re fifty-five and three-eighths tall

time

Ik droomde dat je een kosmonaut was

van de ruimte tussen onze stoelen

en ik was een cartograaf

van de klitten in je haar

Ik zuchtte een lied dat stilte brengt

het is degene die iedereen kent

oh iedereen weet het

het lied dat de stilte zingt

en zo gaat het

deze weefgetouwen die apocrief weven

ze hangen aan een streng

deze donkere en lege kamers waren vol

van gloeiende handen

en ongemakkelijke pauze

een fatale fout

tijd is het een kromme boog

oh de tijd is een kromme boog

na verloop van tijd moet je leren liefhebben

de eb net als de stroom

pak je bootstraps vast

en trek als de hel

tot de zwaartekracht medelijden met je krijgt

en laat je gaan

alsof je niet over de juiste chemicaliën beschikt om te weten

hoe het voelde de laatste keer dat je jezelf toeliet

val zo laag

tijd

oh tijd

het is een kromme boog

de tijd is een kromme boog

vijfenvijftig en drie-achtste jaar later

op de bodem van deze gigantische krater

en fauteuil roept naar jou

ja, deze fauteuil roept naar jou

en het zegt dat

op een dag

we komen op ze allemaal terug

met epoxy en een tang

terwijl oude zeeslakken beginnen te kruipen

door ambrosia en prikkeldraad

je hebt niet geschreven, je hebt niet gebeld

het kwam helemaal niet in je op

en door de golven

de golven van een bui

je kon helemaal niets voelen

je bent vijfenvijftig en drie-achtste lang

tijd