Vincent Craine - And Also the Trees

It was late afternoon,

She sat watching never come to Vincent Craine,

She tries to hold him in her arms

Under the wet weather swollen door…

Never came.

She pressed her knee up

Underneath the wooden table,

As in her midriff

Dread flutters like the threat of love or pain.

There was a bowl of fruit

Shrinking on the table by a rusting spoon.

Never came.

Through piles of wrecked cars,

From the stagnant pools of water,

From the abattoir files

That swarm leech and crawl in Clamour Lane.

She walked towards the door,

Pushed it open, and stood behind Vincent Craine

He leaned back and locked his arms around her

Thin awkward legs.

They watched the sunlight

Slide in cold squares across the walls.

Het was laat in de middag,

Ze zat te kijken en kwam nooit naar Vincent Craine,

Ze probeert hem in haar armen te houden

Onder het natte weer gezwollen deur…

Nooit gekomen.

Ze drukte haar knie omhoog

Onder de houten tafel,

Zoals in haar middenrif

Dread fladdert als de dreiging van liefde of pijn.

Er stond een fruitschaal

Krimpen op tafel door een roestende lepel.

Nooit gekomen.

Door stapels vernielde auto's,

Van de stilstaande plassen water,

Uit de dossiers van het slachthuis

Die zwerm bloedzuigers en kruipen in Clamour Lane.

Ze liep naar de deur,

Duwde hem open en ging achter Vincent Craine staan

Hij leunde achterover en sloeg zijn armen om haar heen

Dunne onhandige benen.

Ze keken naar het zonlicht

Schuif in koude vierkanten over de muren.