Vagabundo - Amália Rodrigues

Já disse adeus a tanta terra, a tanta gente!

Nunca senti meu coração tão magoado

Inquieto por saber que o tempo vai passar

E tu vais esquecer o nosso fado!

Partida cada vez mais sombria!

Cansada!

São nuvens negras em céu azul

São ondas de naufrágio em mar fundo!

No meu deserto não vejo abrigo

Sem ter o amor neste mundo!

Mas se eu voltar e, como penso, esqueceste!

Troco por outro o coração amargurado!

Tentarei não fazer mais castelos no ar

E nunca mais viver um outro fado!

Ik heb al afscheid genomen van zoveel land, zoveel mensen!

Ik heb mijn hart nog nooit zo gebroken gevoeld

Rusteloos om te weten dat de tijd voorbij zal gaan

En je vergeet onze fado!

Donkerder en donkerder match!

Vermoeidheid!

Zijn zwarte wolken in de blauwe lucht

Het zijn scheepswrakgolven in de diepe zee!

In mijn woestijn zie ik geen beschutting

Zonder liefde in deze wereld!

Maar als ik terugkom en, zoals ik denk, ben je het vergeten!

Ik verruil mijn bittere hart voor een ander!

Ik zal proberen geen luchtkastelen meer te bouwen

En leef nooit meer een fado!