Fria Claridade - Amália Rodrigues

No meio da claridade

Daquele tão triste dia

Grande, grande era a cidade

E ninguém me conhecia

Então passaram por mim

Dois olhos lindos, depois

Julguei sonhar, vendo enfim

Dois olhos, como há só dois

Em todos os meus sentidos

Tive presságios de Deus

E aqueles olhos tão lindos

Afastaram-se dos meus

Acordei, a claridade

Fez-se maior e mais fria

Grande, grande era a cidade

E ninguém me conhecia!

Midden in het licht

van die droevige dag

Geweldig, geweldig was de stad

En niemand kende mij

dus ze passeerden me

Twee mooie ogen na

Ik dacht dat ik droomde, eindelijk te zien

Twee ogen, zoals er maar twee zijn

In al mijn zintuigen

Ik had voortekenen van God

En die ogen zo mooi

liep weg van de mijne

Ik werd wakker, het licht

Het werd groter en kouder

Geweldig, geweldig was de stad

En niemand kende me!