Trova do Vento que Passa - Amália Rodrigues

Pergunto ao vento que passa

notícias do meu país

e o vento cala a desgraça

o vento nada me diz?

Pergunto aos rios que levam

tanto sonho à flor das águas

e os rios não me sossegam

levam sonhos deixam mágoas.

Levam sonhos deixam mágoas

ai rios do meu país

minha pátria à flor das águas

para onde vais?

ninguém diz.

Se o verde trevo desfolhas

pede notícias e diz

ao trevo de quatro folhas

que eu morro por meu país.

Pergunto à gente que passa

por que vai de olhos no chão.

siléncio é tudo o que tem

quem vive na servidão.

Vi florir os verdes ramos

direitos e ao céu voltados.

e a quem gosta de ter amos

vi sempre os ombros curvados.

E o vento não me diz nada

ninguém diz nada de novo.

vi minha pátria pregada

nos braços em cruz do povo.

Vi minha pátria na margem

dos rios que vão prò mar

como quem ama a viagem

mas tem sempre de ficar.

Vi navios a partir

(minha pátria à flor das águas)

vi minha pátria florir

(verdes folhas verdes mágoas).

Há quem te queira ignorada

e fale pátria em teu nome

eu vi-te crucificada

nos braços negros da fome

E o vento não me diz nada

só o silêncio persiste.

vi minha pátria parada

à beira dum rio triste.

Ninguém diz nada de novo

se notícias vou pedindo

nas mãos vazias do povo

vi minha pátria florindo.

Também nascem flores no esterco

(diz quem ganha em te perder).

eu é por ti que me perco

perder-me assim é viver.

E a noite cresce por dentro

dos homens do meu país.

peço notícias ao vento

e o vento nada me diz.

Quatro folhas tem o trevo

liberdade quatro sílabas.

não sabem ler é verdade

aqueles para quem eu escrevo.

Mas há sempre uma candeia

dentro da própria desgraça

há sempre alguém que semeia

canções no vento que passa.

Mesmo na noite mais triste

em tempo de servidão

há sempre alguém que resiste

há sempre alguém que diz não.

Ik vraag de passerende wind

nieuws uit mijn land

en de wind zwijgt schande

zegt de wind mij niets?

Ik vraag de rivieren die leiden

zoveel dromen in de bloem van de wateren

en de rivieren kalmeren me niet

neem dromen, laat verdriet achter.

Ze nemen dromen en laten verdriet achter

de steden van mijn land

mijn vaderland in de bloem van de wateren

waar ga je heen?

zegt niemand.

Als de groene klaver weggaat

vraagt ​​om nieuws en zegt

tot klavertje vier

dat ik sterf voor mijn land.

Ik vraag mensen die langskomen

waarom houd je je ogen op de grond gericht.

stilte is alles wat er is

die in dienstbaarheid leeft.

Ik zag de groene takken bloeien

rechten en naar de hemel gericht.

en aan wie graag liefdes heeft

Ik zag altijd de gebogen schouders.

En de wind zegt me niets

niemand zegt iets nieuws.

Ik zag mijn vaderland genageld

in de kruisarmen van het volk.

Ik zag mijn vaderland op de bank

van de rivieren die naar de zee gaan

zoals iemand die van de reis houdt

maar het moet altijd blijven.

Ik heb schepen gezien van

(mijn vaderland op het hoogtepunt van de wateren)

Ik zag mijn vaderland bloeien

(groene bladeren groene zorgen).

Er zijn mensen die willen dat je genegeerd wordt

en spreek thuisland in jouw naam

Ik zag je gekruisigd

in de zwarte armen van de honger

En de wind zegt me niets

alleen de stilte blijft bestaan.

Ik zag dat mijn vaderland stopte

naast een trieste rivier.

Niemand zegt weer iets

als nieuws ik vraag

in de lege handen van de mensen

Ik zag mijn vaderland bloeien.

Bloemen groeien ook in de mest

(zegt wie er wint door jou te verliezen).

Ik verlies mezelf voor jou

mezelf zo verliezen is leven.

En de nacht groeit van binnen

van de mannen van mijn land.

Ik vraag om nieuws in de wind

en de wind zegt me niets.

Vier blaadjes hebben het klavertje

vrijheid vier lettergrepen.

ze weten niet hoe ze moeten lezen dat het waar is

degenen voor wie ik schrijf.

Maar er is altijd een lamp

binnen de schande zelf

er is altijd wel iemand die zaait

liedjes in de wind die voorbij komt.

Zelfs op de droevigste nacht

in tijd van dienstbaarheid

er is altijd wel iemand die weerstand biedt

er is altijd wel iemand die nee zegt.