Primavera (Ao Vivo No Café Luso) - Amália Rodrigues

Todo o amor que nos prendera

Como se fora de cera

Se quebrava e desfazia

Ai funesta primavera

Quem me dera, quem nos dera

Ter morrido nesse dia

E condenaram-me a tanto

Viver comigo meu pranto

Viver, viver e sem ti

Vivendo sem no entanto

Eu me esquecer desse encanto

Que nesse dia perdi

Pão duro da solidão

É somente o que nos dão

O que nos dão a comer

Que importa que o coração

Diga que sim ou que não

Se continua a viver

Todo o amor que nos prendera

Se quebrara e desfizera

Em pavor se convertia

Ninguém fale em primavera

Quem me dera, quem nos dera

Ter morrido nesse dia

Alle liefde die ons gevangen hield

Alsof de was op is

Het brak en brak

Oh, oh, sombere lente

ik wens, ik wens

zijn die dag overleden

En ze hebben me zo lang veroordeeld

leef met mij mijn huil

Leven, leven en zonder jou

Leven zonder

Ik ben deze charme vergeten

die ik die dag verloor

Eenzaamheid knapperig brood

Het is gewoon wat ze ons geven

Wat ze ons te eten geven

Wat maakt het uit dat het hart

Zeg ja of nee

Als je blijft leven

Alle liefde die ons gevangen hield

Het zal breken en breken

In doodsangst veranderde het

Niemand praat in de lente

ik wens, ik wens

zijn die dag overleden