Madrugada - Amália Rodrigues

Mora num beco de Alfama

E chamam-lhe a madrugada

Mas ela de tão estouvada

Nem sabe como se chama

Mora numa água-furtada

Que é mais alta de Alfama

A que o sol primeiro inflama

Quando acorda a madrugada

Nem mesmo na Madragoa

Ninguém compete com ela

Que do alto da janela

Tão cedo beija Lisboa

E a sua colcha amarela

Faz inveja à Madragoa:

Madragoa não perdoa

Que madruguem mais do que ela

Mora num beco de Alfama

E chamam-lhe a madrugada

São mastros de luz doirada

Os ferros da sua cama

E a sua colcha amarela

A brilhar sobre Lisboa

É como estátua de proa

Que anuncia a caravela…

Woont in een steegje van Alfama

En ze noemen het de dageraad

Maar ze is zo onbeschoft

Weet niet eens hoe het heet

Woont op zolder

Wat het hoogst is in Alfama

Wanneer de zon voor het eerst ontbrandt

Als je wakker wordt bij zonsopgang

Zelfs niet in Madragoa

Niemand concurreert met haar

Dat vanaf de bovenkant van het venster

Dus kus Lissabon snel

En je gele quilt

Maakt Madragoa jaloers:

madragoa vergeeft niet

Mogen ze eerder opstaan ​​dan zij

Woont in een steegje van Alfama

En ze noemen het de dageraad

Het zijn gouden lichtmasten

Je bedstrijkijzers

En je gele quilt

Stralend over Lissabon

Het is als een boogbeeld

Die de karveel aankondigt...