Aranjuez, mon Amour - Amália Rodrigues

Mon amour, sur l’eau des fontaines, mon amour

Ou le vent les amènent, mon amour

Le soir tombé, qu’on voit flotté

Des pétales de roses

Mon amour et des murs se gercent mon amour

Au soleil au vent à l’averse et aux années qui vont passant

Depuis le matin de mai qu’ils sont venus

Et quand chantant, soudain ils ont écrit sur les murs du bout de leur fusil

De bien étranges chose&115

Mon amour, le rosier suit les traces, mon amour

Sur le mur et enlace, mon amour

Leurs noms gravés et chaque été

D’un beau rouge sont les roses

Mon amour, sèche les fontaines, mon amour

Au soleil au vent de la plaine et aux années qui vont passant

Depuis le matin de mai qu’il sont venus

La fleur au cœur, les pieds nus, le pas lent

Et les yeux éclairés d’un étrange sourire

Et sur ce mur lorsque le soir descend

On croirait voir des taches de sang

Ce ne sont que des roses!

Aranjuez, mon amour

Mijn liefste, op het water van de fonteinen, mijn liefste

Waar de wind ze brengt, mijn liefste

De gevallen avond, die we zien zweven

rozenblaadjes

Mijn liefde en muren kraken mijn liefde

Naar de zon, naar de wind, naar de stortbui en naar de voorbijgaande jaren

Sinds de ochtend van mei kwamen ze

En als ze zongen, schreven ze plotseling op de muren met hun geweren

Heel vreemde dingen&115

Mijn liefste, de rozenstruik volgt in de voetsporen, mijn liefste

Aan de muur en knuffel, mijn liefste

Hun namen gegraveerd en elke zomer

Van een mooi rood zijn de rozen

Mijn liefste, droog de fonteinen, mijn liefste

Naar de zon, naar de wind van de vlakte en naar de voorbijgaande jaren

Sinds de ochtend van mei kwamen ze

De bloem in het hart, de blote voeten, de langzame stap

En ogen lichtten op met een vreemde glimlach

En op deze muur als de avond valt

Lijkt op bloedvlekken

Het zijn maar rozen!

Aranjuez mijn liefste