Ao Poeta Perguntei - Amália Rodrigues

Amália Rodrigues — Ao Poeta Perguntei

Ao poeta perguntei

Como é que os versos assim aparecem?

Disse-me só: Eu cá não sei

São coisas que me acontecem

Sei que nos versos que fiz

Vivem motivos dos mais diversos

E também sei que sempre feliz

Não saberia fazer os versos

Ó meu amigo, não pense que a poesia

É só a caligrafia num perfeito alinhamento

As rimas são assim como um coração

E que a cada pulsação

Recorda sofrimento

E nos meus versos pode não haver medida

Mas o que há sempre são coisas da própria vida

Fiz versos como faz dia

A luz do sol sempre ao nascer

Eu fiz os versos porque os fazia

Sem me lembrar de os fazer

Com a expressão e os jeitos

Que pra cantar se vão dando a voz

Todos os versos andam já feitos

De brincadeira dentro de nós

Amália Rodrigues — Aan de dichter vroeg ik

Ik vroeg de dichter

Hoe zien zulke verzen eruit?

Hij zei net tegen me: ik weet het niet

Dit zijn dingen die mij overkomen

Ik weet dat in de verzen die ik heb gemaakt

Ze leven om verschillende redenen

En ik weet ook dat ik altijd blij ben

Ik zou niet weten hoe ik de verzen moet doen

O mijn vriend, denk niet dat poëzie

Het is gewoon de kalligrafie in perfecte uitlijning

De rijmpjes zijn net een hart

En dat elke puls

onthoud lijden

En in mijn verzen is er misschien geen maat

Maar wat zijn er toch altijd dingen uit het eigen leven

Ik maakte verzen zoals dag

Het licht van de zon, altijd bij zonsopgang

Ik heb de verzen gemaakt omdat ik ze heb gemaakt

Zonder eraan te denken het te doen

Met de uitdrukking en de manieren

Die stem is gegeven om te zingen

Alle verzen zijn al klaar

Van binnen in ons spelen