J'ai l'air comme ça - Alice Dona

Qu’est’c’que tu croyais

Qu’jallais t’faire le grand numéro

Genre un de perdu, dix à la colle

Que j’allais sortir côté jardin sous tes bravos

Comm' dans les ruptures d’la vieille école

Est-c' que tu m’prenais

pour un sourire de papier

Une gravure de calendrier

Est-c' que tu croyais

que derrière la photo couleur

y’avait pas un coeur?

J’ai l’air comm'ça

Costaud et tout

Genre qui pleure pas

Genre qui s’en fout

Le masque dans le marbre

J’ai l’air comm'ça

D’un ouragan

D’un Attila

Mais j’tiens tell’ment

Plus du roseau que d’l’arbre

Je suis vulnérable

Un' statue de sable

Au vent

Je m’croyais blindée

Bien à l’abri dans mon orgueil

Trois nuits de cafard et tout s’efface

J’avais seul’ment oublié

Qu’on est d’autant plus seul

Qu’elle est plus épaisse la cuirasse

Comme une obsédée

je m’accroche à ton sourire

Sur l'écran géant du souvenir

Et je traîne ma carcasse au milieu de ma vie

Vingt-quatre heures par nuit

J’ai l’air comm'ça

Costaud et tout

Genre qui pleure pas

Genre qui s’en fout

Comme de sa première claque

J’ai l’air comme ça

D'être en béton

Du haut en bas

Aux fondations

Mais mon ciel se détraque

Et la maison craque

Et j’ai plus l’air

De rien du tout

Je m’fous en l’air

La terre s’en fout

Je m’fous de tout' la terre

A part d’un seul

Un pas comme moi

Qu’a pas la gueule

Pas l’air comme ça

Mais qui m’a prise minable

Je suis incapable

De m’déraciner de toi

Je vis dans ton ombre

Je suis comme tout l’monde

Même … si j’ai l’air … comme ça !

Wat dacht je

Ik ging je het grote nummer doen

Als één verloren, tien in de lijm

Dat ik onder je bravo's naar de tuin zou gaan

Zoals in old school break-ups

Heb je me meegenomen?

voor een papieren glimlach

Een kalendergravure

geloofde je?

dan achter de kleurenfoto

was er geen hart?

ik zie er zo uit

vlezige en al

soort dat niet huilt

Aardig wie maakt het niet uit

Het masker in het marmer

ik zie er zo uit

Van een orkaan

Van een Attila

Maar ik wil zo veel

Meer riet dan boom

ik ben kwetsbaar

Een zandbeeld

In de wind

Ik dacht dat ik afgeschermd was

Veilig in mijn trots

Drie nachten kakkerlak en alles vervaagt

ik was het alleen vergeten

Dat we des te meer alleen zijn

Hoe dikker is het kuras

Als een obsessie

Ik klamp me vast aan je lach

Op het gigantische scherm van herinnering

En ik sleep mijn karkas midden in mijn leven

Vierentwintig uur per nacht

ik zie er zo uit

vlezige en al

soort dat niet huilt

Aardig wie maakt het niet uit

Zoals zijn eerste klap

ik zie er zo uit

concreet zijn

Boven naar beneden

naar de fundamenten

Maar mijn hemel stort in

En het huis kraakt

En ik lijk niet meer

Helemaal niets

ik word gek

De aarde geeft er niet om

Ik geef niet om de hele aarde

Afgezien van één

Een niet zoals ik

Waar is dat voor?

Ziet er niet uit

Maar wie nam me armoedig?

ik kan niet

Om me van je te ontwortelen

Ik leef in jouw schaduw

Ik ben zoals iedereen

Zelfs... hoewel ik er... zo uitzie!