Запретный плод - Алексей Страйк

Давно то было, отжили древа,

И корни много раз пустили сок,

Меняли берега свои моря,

В прах превращая камень и песок…

Вставали горы, разрезая плоть,

Земля горела, воды вновь тушили,

Пожар бессмысленный по сути и по силе

И не лилась ещё на свете кровь.

Жизнь, зарождаясь, тут же умирала,

Святого духа ей не доставало…

В огонь пожарищ, в глубину морей,

В развалы гор, в расщелины камней,

Она стекала, вместе с бурой лавой…

На это всё, смотрел господь без слёз,

Но миг настал и он восстал из грёз.

Раздвинув небо, властными руками,

Прижавшись к водам, алыми губами,

В них жизнь вдохнул и тут потоки гроз.

Направили к земле лихие стрелы,

В неё вонзились, тот час ожило,

Поплыло, залетело, зап олзло,

Шипя, крича, ревя остервенело…

Так путь страданий начала земля,

Среди безвестного полёта во вселенной.

И появилась плоть и стала тленной эта плоть,

А вместе с ней, она.

Земля…

Которая зерно в себя приняв,

И влагу корнем, свет вдохнув в глаза,

Взростила зло, побрав права добра…

Спал дьявол долгие века,

Но час пришёл, взошла луна…

Расправив чёрных два крыла,

Опять его позвала тьма…

Но вышел он средь бела дня,

Решив нарушить свой обет,

И в день и в ночь,

Оставить след, своих деяний отравных,

Что б сеять смерть, среди живых,

Что б сеять боль, когда легко,

Холодный ужас, на тепло,

На радость — горе,

Плач — на смех,

В любовь святую — тяжкий грех,

На братство — ужасы войны,

Он с этим, вышел из скалы…

И озирая небеса,

Поднялся тению орла

И по спирали закружил,

Над дымом, праведных долин…

Крылом рассеяв чёрный дым,

Он не увидел жизнь под ним!

Ни древ зелёных, ни озёр,

Ни речек, вьющихся из гор,

Не видно зелени полей

И изумрудный шлейф морей,

Не восхищал его очей…

Что ж он узрел из-под крыла?

Угасла жизнь, одна земля,

Испепелённая войной,

Пред ним, предстала не живой…

Готов он вновь извергнуть зло!

Но только право, для кого?

Но для кого?

Вот в чём вопрос.

Когда шипы не колят роз,

Теряет смысл, запретный плод,

Никто его уж не сорвёт…

И стало тяжко вдруг ему…

По что она бога не просил,

Что б он то зло остановил,

Что б он задумался, зачем?

Его сослал на эту земь…

И в диком сне не разбудил,

Восстановив ровненье сил.

Ровненье зла, среди добра

И что бы жизнь, средь них цвела…

Добро и Зло — извечный мир:

Добро проснётся, зла лексир,

Как будто селевый поток,

Живое в мрак, сбивает с ног

И есть возможность от добра,

Остановить потоки зла…

Подумал дьявол:

Если бог, случайно тоже занемог?

И захлебнуло бы добро, обитель всю

И в раз светло, возникло над и под землёй,

Как он бы сладил с добротой?

И вскинул руки чернь небес:

О дух всевышний, я твой бес!

Не дай погибнуть, дай добра,

Что б зло я сеял до утра,

А ты б своею добротой,

Весь день терзал меня собой…

Разверзлись облака над ним,

И Господ бог, предстал пред ним:

А… Чёрный Ангел, ты ли это?

Который ненавидел света?

Который зелием своим,

Сгубил крещёный мною мир…

Ступай же с богом,

Ты прощён…

Но лик твой тёмный обречён,

На одиночество… во тьме…

Так покорись своей судьбе!

Мою ошибку много лет,

Ты исправлял, терзая свет

И преуспел… умолк пит,

Среди руин, их дух молчит…

Постой!

О чём ты, мой творец?

Ты тайну знаешь всех сердец!

Предназначение моё, злом,

Ведь восхвалять Твоё добро!

Я спал, бездействовал, м ечтал,

А под тобою люд страдал!

Молитвы к небу обратя,

Они все верили в тебя!

А ты сгубил их, все и вся!

И все творения твои,

В могильные холма легли…

Иль ты признаешь, то что я,

Сильнее во сто крат тебя?

Коль без меня, моё же зло,

По всему миру проросло.

И уничтожило тот мир,

Где ты над всеми был кумир!

Постой!

(и поднял руки бог)

Ты разобраться мне помог,

Как уничтожить

Het is lang geleden, de bomen zijn verouderd,

En de wortels bezweken vele malen,

Veranderde de oevers van hun zeeën,

Steen en zand in stof veranderen...

Bergen rezen op, snijden het vlees,

De aarde brandde, de wateren doofden weer,

Vuur zinloos in essentie en kracht

En er was nog steeds geen bloed in de wereld.

Het leven, geboren worden, stierf onmiddellijk,

Ze miste de Heilige Geest...

In het vuur van grote branden, in de diepten van de zeeën,

In de ruïnes van bergen, in de spleten van stenen,

Het stroomde naar beneden, samen met de bruine lava...

Bij dit alles keek de Heer zonder tranen,

Maar het moment kwam en hij stond op uit zijn dromen.

Scheid de hemel, met krachtige handen,

Druk tegen het water, met scharlakenrode lippen,

Hij blies ze leven in en daarna stromen van onweersbuien.

Ze stuurden pijlen naar de grond,

Ze stortten zich erin, dat uur kwam tot leven,

Het dreef, het vloog, het kroop,

Sissend, schreeuwend, woedend brullend...

Dus de aarde begon het pad van lijden,

Onder de onbekende vlucht in het universum.

En vlees verscheen, en dit vlees werd vergankelijk,

En met haar, zij.

Aarde…

Die het graan in zich opnam,

En vocht bij de wortel, licht in de ogen ademen,

Verhoogde het kwaad, nam de rechten van het goede...

De duivel slaapt al eeuwen

Maar het uur is gekomen, de maan is opgekomen...

Spreidt twee zwarte vleugels,

Duisternis riep hem weer...

Maar hij ging op klaarlichte dag naar buiten,

Beslissen om je gelofte te breken

En overdag en 's nachts,

Laat een spoor achter van je giftige daden,

Om dood te zaaien onder de levenden,

Om pijn te zaaien als het gemakkelijk is,

Koude horror, warm,

Voor vreugde - verdriet,

Huilen - om te lachen,

In heilige liefde is een ernstige zonde,

Over broederschap - de verschrikkingen van oorlog,

Hiermee kwam hij uit de rots ...

En naar de lucht kijken

Beklom de schaduw van een adelaar

En wervelde in een spiraal,

Boven de rook, rechtvaardige valleien...

Vleugel die zwarte rook verdrijft,

Hij zag het leven eronder niet!

Geen groene bomen, geen meren,

Geen rivieren die uit de bergen kronkelen,

Kan het groen van de velden niet zien

En de smaragdgroene pluim van de zeeën,

Ik bewonderde zijn ogen niet...

Wat zag hij van onder de vleugel?

Uitgestorven leven, één aarde,

verscheurd door oorlog,

Voor hem leek niet in leven ...

Hij is klaar om weer kwaad te spuwen!

Maar precies goed, voor wie?

Maar voor wie?

Dat is de vraag.

Als doornen geen rozen prikken

Verliest zijn betekenis, verboden vrucht

Niemand zal hem afbreken...

En opeens werd het moeilijk voor hem...

Waarom vroeg ze het niet aan God

Zodat hij dat kwaad zou stoppen,

Wat zou hij denken, waarom?

Hij werd verbannen naar deze aarde...

En in een wilde droom werd ik niet wakker,

Het machtsevenwicht herstellen.

Gelijk van het kwaad, onder het goede

En zodat het leven onder hen zou bloeien ...

Goed en kwaad - de eeuwige wereld:

Goede zal wakker worden, slechte lexir,

Als een modderstroom

Levend in de duisternis, klopt neer

En er is een kans van goed,

Stop de stroom van het kwaad...

dacht de duivel

Als God toevallig ook ziek werd?

En goed zou stikken, de hele woning

En als het eenmaal licht is, verscheen het boven en onder de grond,

Hoe zou hij omgaan met vriendelijkheid?

En het zwart van de hemel gooide zijn handen omhoog:

O Almachtige Geest, ik ben je demon!

Laat me niet sterven, geef me goed

Wat zou ik kwaad zaaien tot de ochtend,

En jij met je vriendelijkheid,

Heeft me de hele dag gekost...

De wolken openden zich boven hem

En de Here God verscheen voor hem:

Ah... Black Angel, ben jij dat?

Wie haatte de wereld?

Wie met zijn drankje,

Vernietigde de wereld die ik doopte ...

Ga met God

Je bent vergeven…

Maar je donkere gezicht is gedoemd,

Naar eenzaamheid... in de duisternis...

Dus onderwerp je aan je lot!

Mijn fout voor vele jaren

Je corrigeerde, kwelde het licht

En dat is hem gelukt... pete zweeg,

Tussen de ruïnes zwijgt hun geest...

Wacht!

Wat ben jij, mijn schepper?

U kent het geheim van alle harten!

Mijn doel, kwaad,

Prijs tenslotte Uw goedheid!

Ik sliep, deed niets, droomde,

En mensen leden onder jou!

Gebeden naar de hemel draaien

Ze geloofden allemaal in jou!

En je hebt ze verpest, alles en iedereen!

En al je creaties

Ze gingen liggen in de grafheuvels ...

Of geef je toe dat ik,

Honderd keer sterker dan jij?

Als zonder mij, mijn kwaad,

Ontsproten over de hele wereld.

En vernietigde die wereld

Waar was je een idool boven iedereen!

Wacht!

(en God stak zijn handen op)

Je hielp me erachter te komen

Hoe te vernietigen