Ворон - Алексей Страйк

«Черный"надо мной медленно кружил.

Плакал, закрывая Солнце крылом.

Звал меня к себе, крылья мне давал,

Целовал огнем и гладил дождем.

Ворон словно ночь, с ангельским лицом.

Небо белое, ему словно плен.

Эхо повторит еле слышный стон.

Умоляющий подняться с колен.

Кто тебя послал, разыскать меня,

Небо девственное пачкать и рвать.

Чья слепая кисть, день окрасит в ночь.

Света белого тебе не понять.

Заковал меня в тысячи цепей,

И рассыпал сотни битых зеркал.

Не давал уйти, крепко руку сжал,

И в серебряное небо кричал:

Кто тебя послал, разыскать меня,

Небо девственное пачкать и рвать.

Чья слепая кисть, день окрасит в ночь.

Света белого, тебе не понять.

"Zwart" cirkelde langzaam boven me.

Huilde en bedekte de zon met een vleugel.

Hij riep me bij zichzelf, gaf me vleugels,

Gekust met vuur en geaaid met regen.

De raaf is als de nacht, met een engelengezicht.

De lucht is wit, hij lijkt te zijn vastgelegd.

De echo herhaalt een nauwelijks hoorbare kreun.

Smekend om van je knieën op te staan.

Wie heeft je gestuurd om mij te zoeken

De lucht is maagdelijk om te bevlekken en te scheuren.

Wiens blind penseel de dag in de nacht zal kleuren.

Je kunt het witte licht niet begrijpen.

Bond me in duizend ketens

En verspreid honderden gebroken spiegels.

Hij liet me niet gaan, hij kneep stevig in zijn hand,

En riep in de zilveren lucht:

Wie heeft je gestuurd om mij te zoeken

De lucht is maagdelijk om te bevlekken en te scheuren.

Wiens blind penseel de dag in de nacht zal kleuren.

Wit licht, je begrijpt het niet.