Кукушка - Александр Шапиро

Ну, что кукушка ты опять кукуешь мне,

В лесу осеннем забираешь мой покой,

Я так хотел придумать песню о весне,

Чтобы печаль с души снимала, как рукой.

Ну, что кукушка ты мне душу теребишь,

Я не хочу с тобой судьбу свою делить,

Что ты годами мне по темечку стучишь,

Я без тебя решу, как быть мне, иль не быть.

Пусть пролетает день за днем,

Я не хочу грустить о том,

Что где-то ждут меня нелегкая с кривою.

Постой, кукушка, замолчи,

Ты мне о бедах не кричи,

Твои старания ничего, поверь не стоят.

Все может в жизни выйти эдак, а не так,

И средь весны порой повалит белый снег,

И все дела у нас идут наперекосяк,

И застывает дождь слезами на окне.

Не все дороги заросли полынь травой,

Бокал наполнится опять хмельным вином,

И свет удачи, он уже не за горой,

А в крайнем случае, всего лишь, за холмом.

Пусть пролетает день за днем,

Я не хочу грустить о том,

Что где-то ждут меня нелегкая с кривою.

Постой, кукушка, замолчи,

Ты мне о бедах не кричи,

Твои старания ничего, поверь не стоят.

Не оборвется песня, ей ли не лететь,

Струна не лопнет, и рука еще крепка,

Мне надо все отжить и многое допеть,

Как говорится, «От звонка, и до звонка».

Так, что кукушка не кричи, как воронье,

Не хватит прыти, чтоб добро переломать,

Оставь себе свое, а мне отдай мое,

Я буду снова пить весну и ей дышать.

Пусть пролетает день за днем,

Я не хочу грустить о том,

Что где-то ждут меня нелегкая с кривою.

Постой, кукушка, замолчи,

Ты мне о бедах не кричи,

Твои старания ничего, поверь не стоят.

Nou, wat een koekoek ben je me weer aan het koekoeken,

In het herfstbos neem je mijn rust weg,

Ik wilde zo graag een liedje bedenken over de lente,

Om verdriet uit de ziel te verwijderen, als met de hand.

Wel, wat een koekoek trek je aan mijn ziel,

Ik wil mijn lot niet met jou delen,

Dat je al jaren op mijn hoofd klopt,

Ik zal beslissen zonder jou hoe te zijn of niet te zijn.

Laat het dag in dag uit vliegen

Ik wil niet verdrietig zijn over

Dat ze ergens op me wachten, niet makkelijk met een bocht.

Hou op, koekoek, hou je mond,

Je schreeuwt niet over problemen tegen mij,

Je inspanningen zijn niets waard, geloof me.

Alles in het leven kan zo lopen, en niet zo,

En in het midden van de lente zal er soms witte sneeuw vallen,

En alles gaat mis voor ons,

En de regen bevriest met tranen op het raam.

Niet alle wegen zijn overwoekerd met alsemgras,

Het glas wordt weer gevuld met dronken wijn,

En het licht van geluk, het is niet over de berg,

En in extreme gevallen net achter de heuvel.

Laat het dag in dag uit vliegen

Ik wil niet verdrietig zijn over

Dat ze ergens op me wachten, niet makkelijk met een bocht.

Hou op, koekoek, hou je mond,

Je schreeuwt niet over problemen tegen mij,

Je inspanningen zijn niets waard, geloof me.

Het lied zal niet breken, kan het niet vliegen,

De snaar zal niet breken, en de hand is nog steeds sterk,

Ik moet alles uitleven en veel zingen,

Zoals ze zeggen: "Van de oproep en tot de oproep."

Zodat de koekoek niet schreeuwt als een kraai,

Niet genoeg behendigheid om goed te breken,

Bewaar de jouwe en geef mij de mijne

Ik zal de lente weer drinken en inademen.

Laat het dag in dag uit vliegen

Ik wil niet verdrietig zijn over

Dat ze ergens op me wachten, niet makkelijk met een bocht.

Hou op, koekoek, hou je mond,

Je schreeuwt niet over problemen tegen mij,

Je inspanningen zijn niets waard, geloof me.