Preface - Akphaezya

The 13th century was born in strangulation.

The strangulation of the akphaezyan

forests and seas.

Human deserts, the greatest of the 14 kingdoms, became,

with the new queen’s face, a curse for its people.

its armies, conquering the

last woods in the north east, spread a burning dead sand on elves and centaurus

phantom civilisations.

It was as if Shyrya’s ambition had grown with the last

cycles of the twin suns…

For years, the confraternity of the crimson-eyed priests had been hearing the

same poem… A poem cried by some dead souls in the hand of life!

«Tyro, incarnation of Natural divinities

Sorrows for lands in agony

Since each tear is a fallen tree

In the abyss of the golden sea.»

What followed came with its hopes, its pains… Some lessons for a lot of

mysteries, but remember… Akphaezya has never cried a secret to those who

smile with no respect

De 13e eeuw werd geboren in wurging.

De wurging van de akphaezyan

bossen en zeeën.

Menselijke woestijnen, de grootste van de 14 koninkrijken, werden,

met het gezicht van de nieuwe koningin, een vloek voor zijn volk.

zijn legers, het veroveren van de

laatste bos in het noordoosten, verspreid een brandend dood zand op elfen en centaurus

fantoom beschavingen.

Het was alsof Shyrya's ambitie met de laatste was gegroeid

cycli van de tweelingzonnen...

Jarenlang hoorde de broederschap van de priesters met de karmozijnrode ogen de:

hetzelfde gedicht ... Een gedicht dat door enkele dode zielen in de hand van het leven werd gehuild!

"Tyro, incarnatie van natuurlijke godheden"

Verdriet voor land in doodsangst

Omdat elke traan een omgevallen boom is

In de afgrond van de gouden zee.»

Wat volgde, kwam met zijn hoop, zijn pijnen ... Enkele lessen voor veel

mysteries, maar onthoud... Akphaezya heeft nooit een geheim gehuild voor degenen die

lach zonder respect