Yüreğim Kanıyor - Ahmet Kaya, Yusuf Hayaloğlu

Sakin göllerin kuğusuyduk

Salınarak suyun yanağında

Yarılan ekmeğin buğusuyduk

Gözüm yaşarıyor

Yüreğim yanıyor

Olmasaydı sonumuz böyle

Gözüm yaşarıyor

Yüreğim kanıyor

Olmasaydı sonumuz böyle

«Biri saksımızı çiğneyip gitti

Biri duvarları yıktı

Camları kırdı

Fırtına gelip aramıza serildi

Biri milyon kere çoğaltıp hüzünleri

Her şeyi kötüledi

Bizi yaraladı

Biri şarabımızı döktü

Soğanımızı çaldı

Biri hiç yoktan vurdu kafeste kuşumuzu!

Ciğerim yanıyor, yüreğim kanıyor

Olmasaydı… olmasaydı sonumuz böyle!»

Gözüm yaşarıyor

Yüreğim kanıyor

Olmasaydı sonumuz böyle

Gözüm yaşarıyor

Yüreğim kanıyor

Olmasaydı sonumuz böyle

Dağlarda çoban ateşiydik

Dolanarak mavzer yatağında

Ceylanın pınara inişiydik

Göğsüm daralıyor

Yüreğim kanıyor

Olmasaydı sonumuz böyle

Birer yolcuyduk aynı ormanda kaybolmuş

Aynı çıtırtıyla ürperen birer serçe

Hep aynı yerde karşılaşırdık, tesadüf bu

Birer tomurcuktuk hayatın kollarında

Birer çiğ damlasıydık

Bahar sabahında, gül yaprağında

Dedim ya;

Hiç yoktan susturuldu şarkımız!

Yüreğim kanıyor, yüreğim kanıyor

Bitmeseydi… bitmeseydi bizim öykümüz böyle!"

Göğsüm daralıyor

Yüreğim kanıyor

Olmasaydı sonumuz böyle

We waren zwanen van kalme meren

Zwaaien op de wang van het water

We waren de stoom van het gebarsten brood

mijn ogen tranen

mijn hart brandt

Zo niet, dan komen we er zo uit

mijn ogen tranen

mijn hart bloedt

Zo niet, dan komen we er zo uit

'Iemand heeft onze bloempot gestolen en is vertrokken.

Iemand heeft de muren afgebroken

brak de ramen

De storm kwam en lag tussen ons in

Iemand reproduceert het verdriet een miljoen keer

alles erger gemaakt

doe ons pijn

Iemand heeft onze wijn gemorst

Hij heeft onze ui gestolen

Iemand schoot onze vogel in de kooi uit het niets!

Mijn lever staat in brand, mijn hart bloedt

Als het niet zo was geweest... was het niet zo, dan zijn we zo geëindigd!"

mijn ogen tranen

mijn hart bloedt

Zo niet, dan komen we er zo uit

mijn ogen tranen

mijn hart bloedt

Zo niet, dan komen we er zo uit

We waren herdersvuur in de bergen

Dwalend in zijn mauser bunk

Wij waren de afdaling van de gazelle naar de lente

Mijn borst wordt strakker

mijn hart bloedt

Zo niet, dan komen we er zo uit

We waren reizigers verdwaald in hetzelfde bos

Mussen rillen van hetzelfde geknetter

We hebben elkaar altijd op dezelfde plek ontmoet, dat is toeval

We waren knoppen in de armen van het leven

We waren dauwdruppels

In de lenteochtend, op het rozenblaadje

Ik zei het;

Ons lied werd voor niets het zwijgen opgelegd!

Mijn hart bloedt, mijn hart bloedt

Als het niet eindigde... als het niet eindigde, is dat ons verhaal!"

Mijn borst wordt strakker

mijn hart bloedt

Zo niet, dan komen we er zo uit