The Isle - AHAB

It’s been five days

In these boats of the Glen Carrig

When I’s awed by such solitude

Alas, God moves in mysterious ways

So we pulled wearily towards the isle

I swear t’was all but flagrant flatness

If we’d only known it was sheer madness

We’d stay away many a nautical mile

Then there came the first telling of life

Like a lonesome wind or a breathy sigh

Yet there was no breeze that filled the air

With such a despairful cry

We harked to the weeping of souls

When it died away — no further calls

There was this monstrous silence after all

Again we harked — what might next befall?

A sullen growling from afar —

The dark was full of it, I swear

Aye, no word of which I’ve knowlede

So well describes this hunger, most awesome to the ear

Het is vijf dagen geleden

In deze boten van de Glen Carrig

Als ik onder de indruk ben van zulke eenzaamheid

Helaas, God beweegt zich op mysterieuze manieren

Dus trokken we vermoeid naar het eiland

Ik zweer dat het alles behalve flagrante vlakheid was

Hadden we maar geweten dat het pure waanzin was

We zouden vele zeemijlen wegblijven

Toen kwam het eerste verhaal over het leven

Als een eenzame wind of een inademende zucht

Toch was er geen briesje dat de lucht vulde

Met zo'n wanhopige kreet

We luisterden naar het wenen van zielen

Toen het stierf, geen verdere telefoontjes

Er was toch deze monsterlijke stilte

Opnieuw hoorden we: wat zou er kunnen gebeuren?

Een nors gegrom uit de verte -

Het donker was er vol van, ik zweer het

Ja, geen woord waarvan ik weet

Zo goed beschrijft deze honger, het meest geweldig in het oor