Я - печаль - Аффинаж

Ты просыпала соль - мы поссоримся с тобой.

Ты прости свою боль, отпусти меня в поле.

С первой летней грозой, с первой утренней росой

Небо дышит в лицо и дыханье невесомо,

Я дрожу от смеха.

я прошу у эха:

«Не отвечай, не отвечай, не отвечай!

-

Я помеха, я печаль».

Я помеха, я печаль.

Я пойду, а потом позабуду, где мой дом.

Только ветер задует - как зовут позабуду.

Только кроны шепнут золотыми листами.

Смело в бездну шагну - бездна облаком станет.

Я дрожу от смеха.

я прошу у эха:

«Не отвечай, не отвечай, не отвечай!

-

Я помеха, я печаль».

Я помеха, я печаль.

Je hebt zout gemorst - we zullen ruzie met je maken.

Vergeef je pijn, laat me naar het veld gaan.

Met het eerste zomeronweer, met de eerste ochtenddauw

De lucht ademt in het gezicht en de adem is gewichtloos,

Ik tril van het lachen.

Ik vraag de echo:

Niet antwoorden, niet antwoorden, niet antwoorden!

-

Ik ben een last, ik ben een droefheid.

Ik ben een lastpost, ik ben een verdriet.

Ik ga en dan vergeet ik waar mijn huis is.

Zodra de wind waait, zal ik de naam vergeten.

Alleen de kronen fluisteren met gouden lakens.

Ik zal stoutmoedig in de afgrond stappen - de afgrond zal een wolk worden.

Ik tril van het lachen.

Ik vraag de echo:

Niet antwoorden, niet antwoorden, niet antwoorden!

-

Ik ben een last, ik ben een droefheid.

Ik ben een lastpost, ik ben een verdriet.