Dementia - Ad Vitam Aeternam

Between Heaven and Earth

Stands up mankind little divine

And not sublime enough

Between the unreal and the

Material arises the incarnate man

Little iridescent and Hell bends

Down the persecuted little

Idyllic and to afflicted

Between the alert and the war

Lets himself go the frivolous pioneer

Little brave and too imprisoned

Between Heaven and Lucifer

Digs his own grave the stiff

Little devote and too grieved

Between the volcanos and the waters

Some burning and drowning truth

Perfidious and so disguised

The muddy inessential on the

Surface of consciousness

Toemented with reminiscence

Of a life filled with bitterness

Kind of dislocated puppet

Adapting to hearing whisper

The harsh scoffing of the imps

There, teeming with our steps

Dearest Dementia, attracting all

Our dull senses, such a foul elixir…

Rather than listening to the extatic

Hymm of the lyric nymphs and

Seraphins filling our spirit with delight

Are we the mocked puppets of the evil

Ones of this world?

Sure, it is easier

To stumble than makind the filth better

Dare you cut those devilish lianas off!

Let us raise up to the strings of the

Divine harp and may you be recked

By the Eden angelical poet…

Enlightened volcanos and water full of

Grace, in your mercy, hear my prayer…

Listen to the cold dream of your life…

From the throne of the dark, what a bliss

To exhume the stiff!

Carpe noctem!

Between Eden and Hell

Raises the persecuted a little

More idyllic and less afflicted

Halfway materials and unreal

Holds up the incarnate man a

Little more iridescent and less blind

Sursum mea terper orbem terrarum

Dementia…

Tussen hemel en aarde

Staat op de mensheid, beetje goddelijk

En niet subliem genoeg

Tussen het onwerkelijke en de

Materieel ontstaat de vleesgeworden mens

Kleine iriserende en Hell-bochten

Onderaan de vervolgde kleine

Idyllisch en te geteisterd

Tussen de waarschuwing en de oorlog

Laat zich gaan, de frivole pionier

Beetje moedig en te opgesloten

Tussen hemel en Lucifer

Graaft zijn eigen graf de stijve

Weinig toegewijd en te bedroefd

Tussen de vulkanen en het water

Een brandende en verdrinkende waarheid

Perfide en zo vermomd

Het modderige niet-essentiële op de?

Oppervlak van bewustzijn

Met herinneringen geteisterd

Van een leven vol bitterheid

Een soort van ontwrichte marionet

Aanpassen aan fluisteren

Het harde spotten van de imps

Daar, vol met onze stappen

Liefste dementie, iedereen aantrekt

Onze doffe zintuigen, zo'n vies elixer...

In plaats van naar het extatische te luisteren

Hymm van de lyrische nimfen en

Seraphins vullen onze geest met verrukking

Zijn wij de bespotte marionetten van het kwaad?

Degenen van deze wereld?

Natuurlijk, het is gemakkelijker

Om te struikelen dan het vuil beter te maken

Durf die duivelse lianen af ​​te snijden!

Laten we opstijgen tot de snaren van de

Goddelijke harp en moge je vervloekt zijn

Door de engelachtige dichter van Eden...

Verlichte vulkanen en water vol met

Genade, in uw genade, hoor mijn gebed...

Luister naar de koude droom van je leven...

Vanaf de troon van het duister, wat een gelukzaligheid

Om de stijve op te graven!

Pluk de nacht!

Tussen Eden en Hell

Verhoogt de vervolgden een beetje

Meer idyllisch en minder gekweld

Halverwege materialen en onwerkelijk

Houdt de vleesgeworden man omhoog

Iets meer iriserend en minder blind

Sursum mea terper orbem terrarum

Dementie…