Naphtalia - Abduction

Sur le cadran des heures

Les ombres dansent, les ombres règnent

Quand rêves et veilles s’unissent

Les flots d’aise, de peine, que l'épuisement libère

Au faîte du geste, sur la toile blanche qui dit au peintre «Tu n’es capable de

rien «Comment décrire ce que même les sens peinent à saisir?

La raison fondre dans un amas de couleurs

La muse enivrante murmure des songes de splendeur

À l’esprit faible qui la mande et à elle se rend

Les ombres s’allongent aux heures les plus sombres

L’exécution tempère, tempère le tourment

Et comble en un instant, comble la béance immanente

Le contentement à l'épreuve de l’immense

L’inachevé prohibant le silence

Un regard sur la spirale de son ouvrage, un ciel de vertige flamboyant

Achève par le détail la veillée angoissante, rythmant de la pointe imprégnée

ses élans

Repentant des échecs et énièmes faux espoirs

Les nuées noires s’envolent des champs d’orage qu’il sème

À l’aphélie des siens pour atteindre un ciel si froid

Lui dont les ailes si adroites disparaissent en pluie de cendres

Le spectre des heures défile comme s'éloignent les années

«Et le peintre en somme ne dit rien, il se tait, et je préfère cela "

Naphtalia (x9)

Op de uurwijzer

Schaduwen dansen, schaduwen heersen

Wanneer dromen en waken samenkomen

De golven van gemak, van verdriet, die uitputting loslaat

Op het hoogtepunt van het gebaar, op het witte doek waarop tegen de schilder staat: "Je bent niet in staat tot...

niets "Hoe te beschrijven wat zelfs de zintuigen niet begrijpen?

Reden smelt in een cluster van kleuren

De bedwelmende muze fluistert dromen van pracht

Aan de zwakke geest die haar smeekt en aan haar overgave

De schaduwen worden langer in de donkerste uren

Uitvoering tempert, tempert de kwelling

En vult in een oogwenk, vult de immanente leemte

Tevredenheid op de proef gesteld van immense

Het onvoltooide dat stilte verbiedt

Een blik op de spiraal van zijn werk, een hemel van laaiende duizeligheid

Voltooit in detail de pijnlijke wake, onderbroken door de geïmpregneerde tip

zijn impulsen

Berouw hebben over mislukkingen en zoveelste valse hoop

De zwarte wolken vliegen weg van de stormachtige velden die hij zaait

Naar zijn eigen aphelium om een ​​zo koude lucht te bereiken

Hij wiens vleugels zo handig verdwijnen in de regen van as

Het spook van uren rolt als de jaren vervagen

"En de schilder zegt kortom niets, hij zwijgt en dat heb ik liever"

Naftaliën (x9)