Les frissons des cimes - Abduction

D’un bleu régalien au nadir enflammé, étendards élimés tâchés de sang

Anciens champs de gloire de lys parés, du blanc pur l’or au cœur frappé

Par décret d’assemblée, dans les loges sanglantes, l’expiation par la mort est

votée

Par les sermons de juges conjurés aux serments abjurés

Enfermé

Dans une tour de silence

Loin, loin de tous les siens

Froide solitude imposée dans l’ombre

Avant que le soleil ne poigne, le dernier matin

Pardonner, pardonner sans oublier, attendre l’aube et subir la nuit

Ressasser la trahison

Venue estafiller le blason

D'épines la couronne est ornée, le ponant se soulève

Défiant les lumières aveuglantes, violentes qui créent l’ombre d’un tyran

À l’aurore, s'éclaircit l’hiver quand s’assombrissent les âmes

Mourir s’il le faut, pour eux

Ascension éternelle, sereine, dos au vent, ultimes mots glanés sous les

tambours grondants

À la grandeur le déshonneur au pardon l’insulte, à l'épreuve du silence les

cimes frissonnantes

Une seconde d'éternité suspendue sous la lame fendant l’air, les mains liées

mais altier

Qu’un éclair d’argent achève

Vorstelijk blauw op een vurig dieptepunt, versleten normen bevlekt met bloed

Oude velden van glorie van versierde lelies, puur wit, hartverscheurend goud

Bij decreet van vergadering, in bloedige loges, is verzoening door de dood

gestemd

Door de preken van bezworen rechters om eden af ​​te zweren

Insluiten

In een toren van stilte

Ver, ver van al zijn mensen

Koude eenzaamheid opgelegd in de schaduw

Voordat de zon doorgaat, de laatste ochtend

Vergeef, vergeef zonder te vergeten, wacht op de dageraad en verdraag de nacht

Blijf stilstaan ​​bij verraad

Kwam om het wapen te snijden

Met doornen is de kroon versierd, de pony staat op

De verblindende, gewelddadige lichten trotseren die de schaduw van een tiran werpen

Bij het ochtendgloren wordt de winter helderder als de zielen donker worden

Sterven indien nodig, voor hen

Eeuwige, serene klim, terug naar de wind, laatste woorden verzameld onder de

rommelende trommels

Tot grootheid oneer tot vergeving belediging, tot de test van stilte

trillende pieken

Een seconde van eeuwigheid opgehangen onder het mes dat de lucht klieft, handen gebonden

maar hooghartig

Dat een zilveren flits voltooit