Фотографы и музыканты - Василий Уриевский

Ох, как не хочется быть офисным планктоном.

Перекладывать туда-сюда бумажек тонну.

Кажется всё однообразным.

Разве?

Нет!

С нами ты будешь разносторонне развит!

Все твои друзья давно работают по офисам.

Пришёл.

Сел.

Сидишь.

Сделал кофе сам.

И мы всегда рядом.

Мы одна команда.

Карпоратив — это когда бухаешь, не с кем хочешь, а с кем надо.

Надо делать бизнес, лестницу карьеры,

С этого и начинали, слышь, все миллионеры.

Надо получать зарплату и в кармане греть её,

А когда наступит отпуск, надо ехать в Грецию.

Ежемесячные, правда, обязательны отчёты,

А чо ты хотел?

Ожидал чо ты?

Тебе бы только щёлкать своим фотоаппаратом.

Или песни петь даже если никто не рад им.

Ты закончил ВУЗ!

Работай!

Не хочешь дуть в УС?!

Какой ты!

Всё равно, что ты снимаешь или, что ты там поёшь!

Не можешь быть причислен к настоящим мужикам ты!

Вся современная молодёжь!

Одни фотографы, другие музыканты.

Ай, люли-люли-люли-люли!

Кто же будет поднимать страну?!

Ты ли?

Ты ли?

Ты ли?

Ты ли?

Ну…

Ох, как не хочется работать на заводе

Дружный коллектив, все нормальные вроде.

Только ощущение всё время, не хватает чего-то.

Мало перспектив.

Я её не вижу.

А старость всё ближе.

Мало престижу.

Ох, чо-то на заводе мне совсем не хочется работать.

Но вот мама же и папа там работали, ни чо.

Их работа на заводе не сковала же параличом.

Слушай, эти мысли давай выброси уже.

Тебя же вот родили как-то, вырастили же.

Мама на заводе отпахала 30 лет, слышь.

Теперь ей пенсия положена.

Законные 6 тыщ.

Папа был слесарь.

За звёздами не лез он.

Знал своё место.

Не то что ты, бездарь.

В школе было проще, ни дать ни взять.

Конкретная задача.

Решил?

Садись — пять.

Или же списал у друга, если сам дебил.

Короче у конкретной задачи ответ конкретный был.

Теперь вопросов много, а ответов ни хера.

Пока искать их буду, придёт время помирать.

За ответы дорого, наверно, заплачу.

Вопрос: хочешь на заводе работать?

Всё равно, что ты снимаешь или, что ты там поёшь!

Не можешь быть причислен к настоящим мужикам ты!

Вся современная молодёжь!

Одни фотографы, другие музыканты.

Ай, люли-люли-люли-люли!

Кто же будет поднимать страну?!

Ты ли?

Ты ли?

Ты ли?

Ты ли?

Ну…

Эта проблема меня так волнует!

Это вот всё мне прям так интересно!

Что я поставил свой фотик, нажал там на запись

И вам исполнил вот эту вот прям песню.

Oh, wat wil ik geen kantoorplankton zijn.

Verplaats een hoop papier heen en weer.

Alles lijkt hetzelfde te zijn.

Is het?

Niet!

Bij ons wordt u gediversifieerd!

Al je vrienden werken al heel lang op kantoor.

kwam.

Za.

Jij zit.

Mijn eigen koffie gemaakt.

En we zijn er altijd.

We zijn één team.

Karporativ is wanneer je drinkt, niet met wie je wilt, maar met wie je nodig hebt.

Het is noodzakelijk om zaken te doen, een carrièreladder,

Hé, hier zijn alle miljonairs mee begonnen.

Je moet een salaris krijgen en het in je zak opwarmen,

En als de vakantie komt, moet je naar Griekenland.

Maandelijkse, echter verplichte rapporten,

Wat wou u?

Wat had je verwacht?

Je hoeft alleen maar op je camera te klikken.

Of liedjes om te zingen, ook al is niemand er blij mee.

Je hebt je middelbare school afgemaakt!

Het werk!

Wil je niet in de VS blazen?!

Wat ben je!

Het maakt niet uit wat je schiet of wat je daar zingt!

Je kunt niet worden gerekend tot echte mannen!

Alle moderne jeugd!

Sommige fotografen, andere muzikanten.

Ja, lyuli-lyuli-lyuli-lyuli!

Wie zal het land opvoeden?!

Jij bent Lee?

Jij bent Lee?

Jij bent Lee?

Jij bent Lee?

We zullen…

Oh, wat wil ik niet in de fabriek werken

Vriendelijk personeel, iedereen is oké.

Gewoon een gevoel de hele tijd, er ontbreekt iets.

Weinig vooruitzichten.

Ik zie haar niet.

En de ouderdom komt steeds dichterbij.

Weinig aanzien.

Oh, ik heb helemaal geen zin om in de fabriek te werken.

Maar mama en papa werkten daar, niets.

Door hun werk in de fabriek waren ze niet verlamd.

Luister, laten we deze gedachten er nu al uitgooien.

Je bent op de een of andere manier geboren, opgegroeid.

Mam ploegde 30 jaar in de fabriek, luister.

Nu heeft ze een pensioen.

Juridische 6 duizend.

Papa was slotenmaker.

Hij volgde de sterren niet.

Kende zijn plaats.

Niet zoals jij, middelmatigheid.

Op school was het makkelijker, geven of nemen.

specifieke taak.

Ik besloot?

Ga zitten - vijf.

Of hij heeft vals gespeeld bij een vriend, als hij zelf een idioot is.

Kortom, een specifieke taak had een specifiek antwoord.

Nu zijn er veel vragen, maar geen antwoorden.

Terwijl ik ze zoek, zal de tijd komen om te sterven.

Ik zal waarschijnlijk duur betalen voor de antwoorden.

Vraag: Wil je werken in de fabriek?

Het maakt niet uit wat je schiet of wat je daar zingt!

Je kunt niet worden gerekend tot echte mannen!

Alle moderne jeugd!

Sommige fotografen, andere muzikanten.

Ja, lyuli-lyuli-lyuli-lyuli!

Wie zal het land opvoeden?!

Jij bent Lee?

Jij bent Lee?

Jij bent Lee?

Jij bent Lee?

We zullen…

Deze kwestie baart mij zoveel zorgen!

Dit vind ik allemaal erg interessant!

Dat ik mijn fotik heb gezet, daar op de plaat heb geklikt

En hij zong dit lied voor jou.