I. — - Richard Lewis, Geoffrey Parsons, Анри Дюпарк

L’herbe est molle au sommeil sous les frais peupliers,

Aux pentes des sources moussues,

Qui dans les prés en fleur germant par mille issues,

Se perdent sous les noirs halliers.

Repose, ô Phidylé!

Midi sur les feuillages

Rayonne et t’invite au sommeil.

Par le trèfle et le thym, seules, en plein soleil,

Chantent les abeilles volages.

Un chaud parfum circule au détour des sentiers,

La rouge fleur des blés s’incline,

Et les oiseaux, rasant de l’aile la colline,

Cherchent l’ombre des églantiers.

Les taillis sont muets;

le daim, par les clairières,

Devant les meutes aux abois

Ne bondit plus;

Diane, assise au fond des bois,

Polit ses flèches meurtrières.

Dors en paix, belle enfant aux rires ingénus,

Aux nymphes agrestes pareille!

De ta bouche au miel pur j'écarterai l’abeille,

Je garantirai tes pieds nus.

Laisse sur ton épaule et ses formes divines,

Comme un or fluide et léger,

Sous mon souffle amoureux courir et voltiger

L'épaisseur de tes tresses fines!

Sans troubler ton repos, sur ton front transparent,

Libre des souples bandelettes,

J’unirai l’hyacinthe aux pâles violettes,

Et la rose au myrte odorant.

Belle comme Érycine aux jardins de Sicile,

Et plus chère à mon coeur jaloux,

Repose!

Et j’emplirai du souffle le plus doux

La flûte à mes lèvres docile.

Je charmerai les bois, ô blanche Phidylé,

De ta louange familière;

Et les nymphes, au seuil de leurs grottes de lierre,

En pâliront, le coeur troublé.

Mais, quand l’Astre, incliné sur sa courbe éclatante,

Verra ses ardeurs s’apaiser,

Que ton plus beau sourire et ton meilleur baiser

Me récompensent de l’attente!

Het gras slaapt zacht onder de koele populieren,

Op de hellingen van bemoste bronnen,

Wie in de bloeiende weiden ontspruitend door duizend verkooppunten,

Verdwaal onder het zwarte struikgewas.

Rust, o Phidile!

Middag op de bladeren

Straalt uit en nodigt uit om te slapen.

Bij klaver en tijm, alleen, in de volle zon,

De wispelturige bijen zingen.

Een warme geur circuleert in de bocht van de paden,

De rode korenbloem buigt,

En de vogels, die de heuvel afschuimen,

Zoek de schaduw van de rozenbottels.

De bosjes zijn stil;

herten, door open plekken,

Voor de belegerde roedels

Springt niet meer;

Diana, zittend diep in het bos,

Poets zijn moorddadige pijlen.

Slaap zacht, mooi kind met ingenieus gelach,

Vergelijkbaar met landelijke nimfen!

Uit je mond van pure honing zal ik de bij afweren,

Ik garandeer je blote voeten.

Laat op je schouder en zijn goddelijke vormen,

Als een vloeibaar en licht goud,

Onder mijn liefdevolle adem ren en fladderen

De dikte van je dunne vlechten!

Zonder je rust te verstoren, op je transparante voorhoofd,

Vrij van de soepele banden,

Ik zal hyacint verenigen met bleke viooltjes,

En de zoete mirteroos.

Mooi als Erycine in de tuinen van Sicilië,

En het liefste van mijn jaloerse hart,

Rust!

En ik zal vullen met de zoetste adem

De fluit aan mijn volgzame lippen.

Ik zal de bossen betoveren, o witte Phidylé,

Van uw bekende lof;

En de nimfen, op de drempel van hun klimopgrotten,

Zal bleek worden van verontruste harten.

Maar toen de ster, hellend op zijn oogverblindende curve,

Zal zijn ijver zien afnemen,

Dan je beste glimlach en je beste kus

Beloon me voor het wachten!