Посвящение знакомому музыканту (Просто странно иногда...) - Машина времени

Просто странно иногда, как меняют нас года, вот беда!

Что сказал бы ты тогда?

А теперь ты говоришь: «Ерунда!»

Я искал в тебе хоть след того, что нас держало вместе столько лет.

Я искал в тебе хоть слабый след того, чего давно в помине нет.

Ты раньше денег не считал, ты всех любил, когда играл, и отдавал.

Теперь тебя не проведешь, — ты не даешь, а продаешь, и тем живешь.

И я спокоен лишь за то, что сейчас не сможет обмануть тебя никто,

Ведь ты теперь всегда готов к тому, что лучше это сделать самому.

Теперь ты знаешь, что почем и не жалеешь ни о чем,

Но где твой дом?

И если твой погас камин

И нет огня — остался дым, что делать с ним?

Говорят, что ты, мол, с той поры весьма повысил качество игры.

Только что ни говори, а мастерством не скроешь пустоты внутри.

Het is soms raar hoe jaren ons veranderen, dat is het probleem!

Wat zou je dan zeggen?

En nu zeg je: "Onzin!"

Ik zocht in jou op zijn minst een spoor van wat ons zoveel jaren bij elkaar heeft gehouden.

Ik zocht in jou op zijn minst een vaag spoor van iets dat allang verdwenen is.

Vroeger telde je geen geld, je hield van iedereen als je speelde en teruggaf.

Nu kun je niet voor de gek gehouden worden - je geeft niet, je verkoopt, en daar leef je naar.

En ik ben alleen kalm omdat niemand je nu kan bedriegen,

Nu bent u er immers altijd klaar voor dat u het beter zelf kunt doen.

Nu weet je wat het kost en heb je nergens spijt van,

Maar waar is je huis?

En als je open haard uitging

En er is geen vuur - er is nog rook, wat ermee te doen?

Ze zeggen dat jij, zeggen ze, de kwaliteit van het spel sindsdien enorm hebt verbeterd.

Wat je ook zegt, vaardigheid zal de leegte van binnen niet verbergen.