Comme des ètrangers - Charles Aznavour

Un peu par lâcheté, un peu par lassitude

Sur la terre brûlée de tous nos jours heureux

Un peu par vanité, un peu par habitude

De peur de rester seuls, nous vivons tous les deux

Comme des inconnus qui n’ont rien à se dire

Comme des gens pressés qui se voient par hasard

Échangeant quelques mots dans un pâle sourire

Avec rien dans le cœur et rien dans le regard

Il ne nous reste rien que regrets et remords

Rien qu’un amour déjà mort

Nous ne sommes, quoi qu’on fasse

Que deux êtres face à face

Qui vivent comme des étrangers

Mais qu’est-il advenu du couple qui s’aimait?

Nous ne le saurons jamais

Car nous restons côte à côte

En nous rejetant les fautes

Et vivons comme des étrangers

Peut-être par pudeur, peut-être par faiblesse

Nous n’abordons jamais ce problème important

Et ridiculement figés par la détresse

Espérant l’impossible, nous tuons le temps

Le temps qui sûrement nous dévore et ravage

Ce rien de pureté contenu dans nos cœurs

Et nous sommes deux fous qui, croyant être sages

Se gorgent d’un passé qui lentement se meurt

Een beetje uit lafheid, een beetje uit vermoeidheid

Op de verschroeide aarde van al onze gelukkige dagen

Een beetje uit ijdelheid, een beetje uit gewoonte

Uit angst om alleen te zijn, leven we allebei

Als vreemden die niets tegen elkaar te zeggen hebben

Zoals mensen met haast die elkaar toevallig zien

Een paar woorden uitwisselen in een flauwe glimlach

Met niets in het hart en niets in zicht

We hebben niets dan spijt en spijt

Gewoon een liefde die al dood is

Dat zijn we niet, wat we ook doen

Die twee wezens van aangezicht tot aangezicht

Die leven als vreemden

Maar wat gebeurde er met het paar dat van elkaar hield?

We zullen het nooit weten

Omdat we naast elkaar staan

Door onszelf de schuld te geven

En leef als vreemden

Misschien uit bescheidenheid, misschien uit zwakte

We pakken dit belangrijke probleem nooit aan

En belachelijk bevroren in nood

Hopend op het onmogelijke doden we de tijd

De tijd die ons zeker verslindt en teistert

Dit niets van zuiverheid in onze harten

En we zijn twee gekken die denken dat we wijs zijn

Zijn volgestopt met een langzaam stervend verleden