Jökeln - Vintersorg

Som en gammal isbelupen drake ligger Jökeln tung

Och vitgrönraggig nedför branten mellan tvenne toppar

Stjärten lindad runtom högsta

Spetsen, buken spänd och stinn

I fjällets kittel

Ryggen krönt av mittmoränens ås

Svart och knölig

Ner mot daln han sträcker långsmal nos med rynkigt

Skinn till läppar, vita tänder grina där imellan

Genom Jökelportens svarta hål rinner ur hans

Gap en lerig ström

Taggig kam på hjässan, mörka grumligt gröngrå ögon

Stelt han stirrar över dalen ner

Trycker nosen vädrar mot

Marken mellan tassarna vars mörka klor

Skymta fram ur våt smutsgrå ragg

Småväxt ättling av sin jättestamfar, istidsdraken

Fader Jökul själv

Han som sträckte stjärten upp

Mot polen ramarna mot blockberg och ural

Han som över fjäll och slätter vräkte sig

Krälande och vältrande

Han som fyllde hav och sjöar

Rev med klorna rispor i de hårda hällar

Gnagde klipporna och pressade

Bergen samman med sin tyngd

Han som skövlade och lade öde sagoskogar

Gröna paradis

Blåste med iskall andedräkt bort

Allt som levde, blommande och lyste

Als een oude met ijs bedekte draak is Jökeln zwaar

En wit-groene lap langs de afgrond tussen twee pieken

De staart gewikkeld rond de hoogste

De punt, buik gespannen en strak

In de ketel van de bergen

De rug wordt gekroond door de mid-morene-rug

Zwart en klonterig

In de richting van de vallei strekt hij zijn lange smalle neus met rimpels

Van huid tot lippen, witte tanden die tussendoor grijnzen

Door Jökelporten's zwarte gat stroomt uit zijn

Gap een modderige stroom

Stekelige kam op de hoofdhuid, donker troebele groen-grijze ogen

Stijf staart hij over de vallei naar beneden

Op de neus drukken ademt tegen

De grond tussen de poten waarvan de donkere klauwen

Een glimp van natte vuile grijze vod

Kleinschalige afstammeling van zijn gigantische voorouder, de ijstijddraak

Vader Jökul zelf

Hij die zijn staart uitstak

Richting Polen de kozijnen richting het blokgebergte en de Oeral

Hij die zich over bergen en vlakten wierp

Kruipen en rollen

Hij die de zeeën en meren vulde

Scheur met de klauwen krassen in de harde platen

Knaagde op de rotsen en drukte

De bergen samen met hun gewicht

Hij die verwoeste sprookjesbossen verwoestte en legde

Groen paradijs

Weggeblazen met ijzige adem

Alles wat leefde, bloeide en straalde