Emmenez-moi - Charles Aznavour

Vers les docks où le poids et l´ennui

Me courbent le dos

Ils arrivent le ventre alourdi

De fruits les bateaux

Ils viennent du bout du monde

Apportant avec eux

Des idées vagabondes

Aux reflets de ciels bleus

De mirages

Traînant un parfum poivré

De pays inconnus

Et d´éternels étés

Où l´on vit presque nus

Sur les plages

Moi qui n´ai connu toute ma vie

Que le ciel du nord

J´aimerais débarbouiller ce gris

En virant de bord

Emmenez-moi au bout de la terre

Emmenez-moi au pays des merveilles

Il me semble que la misère

Serait moins pénible au soleil

Dans les bars à la tombée du jour

Avec les marins

Quand on parle de filles et d´amour

Un verre à la main

Je perds la notion des choses

Et soudain ma pensée

M´enlève et me dépose

Un merveilleux été

Sur la grève

Où je vois tendant les bras

L´amour qui comme un fou

Court au devant de moi

Et je me pends au cou

De mon rêve

Quand les bars ferment, que les marins

Rejoignent leur bord

Moi je rêve encore jusqu´au matin

Debout sur le port

Emmenez-moi au bout de la terre

Emmenez-moi au pays des merveilles

Il me semble que la misère

Serait moins pénible au soleil

Un beau jour sur un rafiot craquant

De la coque au pont

Pour partir je travaillerais dans

La soute à charbon

Prenant la route qui mène

A mes rêves d´enfant

Sur des îles lointaines

Où rien n´est important

Que de vivre

Où les filles alanguies

Vous ravissent le cœur

En tressant m´a t´on dit

De ces colliers de fleurs

Qui enivrent

Je fuirais laissant là mon passé

Sans aucun remords

Sans bagage et le cœur libéré

En chantant très fort

Emmenez-moi au bout de la terre

Emmenez-moi au pays des merveilles

Il me semble que la misère

Serait moins pénible au soleil…

Naar de dokken waar gewicht en verveling

Buig mijn rug

Ze komen met zware buiken

fruit de boten

Ze komen van het einde van de wereld

meebrengen

Dwalende ideeën

In de weerspiegeling van blauwe luchten

luchtspiegelingen

Met een peperige geur achter

Uit onbekende landen

En eeuwige zomers

waar we bijna naakt leven

Op de stranden

Ik die mijn hele leven niet heb geweten

Dan de noordelijke hemel

Ik wil dit grijs graag afwassen

overstag gaan

Breng me naar het einde van de aarde

Breng me naar Wonderland

Het lijkt mij dat ellende

Zou minder pijnlijk zijn in de zon

In de bars in de schemering

met de matrozen

Als we het hebben over meisjes en liefde

Een glas in de hand

Ik verlies de dingen uit het oog

En ineens mijn gedachte

Haal me op en zet me af

Een heerlijke zomer

op de staking

Waar ik zie reiken

De liefde die als een gek

Ren voor me uit

En ik hang om mijn nek

van mijn droom

Wanneer de tralies sluiten, wanneer de matrozen

Bereik hun voorsprong

Ik droom nog steeds tot de ochtend

Staande op de haven

Breng me naar het einde van de aarde

Breng me naar Wonderland

Het lijkt mij dat ellende

Zou minder pijnlijk zijn in de zon

Een fijne dag op een krakend bad

Van romp tot dek

Om te vertrekken zou ik werken in

De kolenbunker

De weg nemen die leidt

Naar mijn kinderdromen

Op verre eilanden

waar niets ertoe doet

dan om te leven

Waar de lome meisjes

Verras je hart

Door te vlechten werd mij verteld

Van deze bloemenkettingen

wie bedwelmt

Ik zal wegrennen en mijn verleden achterlaten

Zonder enige spijt

Bagage vrij en hart bevrijd

Heel hard zingen

Breng me naar het einde van de aarde

Breng me naar Wonderland

Het lijkt mij dat ellende

Zou minder vervelend zijn in de zon...