Le Palais De Nos Chimères - Charles Aznavour

Nous nous sommes mariés par un jour de printemps

Sans prêtre, sans mairie, sans amis, ni parents

Nous n’avions tout au plus elle et moi que vingt ans

Mais un désir d’adulte brûlait nos cœurs d’enfants.

L’amour en une nuit émancipa nos cœurs

Nous étions enlacés tout honteux de bonheur

Dans nos yeux agrandis ne passait nulle peur

Car la jeunesse rit quand l’enfance se meurt.

Le palais de nos chimères, nous l’avions bâti sur l’horizon

Et nous ceinturions la terre, elle et moi, comme des vagabonds.

Pour s’abreuver à la source de l’amour cet éternel printemps

Nous nous partagions la mousse du château de la rose des vents.

À présent je suis seul je marche toujours

Mais quand je sentirai venir mon dernier jour

Sur la tombe où déjà repose mon amour

Heureux j’irai m'étendre et mourir à mon tour.

Et sous la même croix nos deux corps dormiront

Nos yeux seront cernés par le même horizon

Et de la même terre nos bouches s’empliront

Quand pour l'éternité nos âmes s’uniront.

Le palais de nos chimères a croulé avec mes illusions

Et sous le poids de ses pierres, se lézarde un cœur de vagabond.

Mon passé qui me domine me pousse à errer par tous les temps

Et dormir parmi les ruines du château de la rose des vents.

We zijn getrouwd op een lentedag

Zonder priester, zonder gemeentehuis, zonder vrienden of familie

We waren hoogstens twintig jaar oud

Maar een volwassen verlangen brandde onze kinderharten.

Op een nacht heeft liefde ons hart geëmancipeerd

We waren verstrengeld allemaal beschaamd van geluk

In onze wijd opengesperde ogen was er geen angst

Want de jeugd lacht als de kindertijd sterft.

Het paleis van onze hersenschimmen, we hadden het aan de horizon gebouwd

En we omgordden de aarde, zij en ik, als zwervers.

Om te drinken uit de bron van liefde deze eeuwige lente

We deelden het schuim van het kasteel van de roos van de wind.

Nu ben ik alleen, ik loop nog steeds

Maar wanneer ik mijn laatste dag voel aankomen

Op het graf waar mijn liefde al ligt

Gelukkig zal ik gaan liggen en op mijn beurt sterven.

En onder hetzelfde kruis zullen onze twee lichamen slapen

Onze ogen zullen worden omringd door dezelfde horizon

En van hetzelfde land zullen onze monden worden gevuld

Wanneer onze zielen zich voor de eeuwigheid zullen verenigen.

Het paleis van onze hersenschimmen stortte in met mijn illusies

En onder het gewicht van zijn stenen kraakt het hart van een zwerver.

Mijn verleden dat me domineert, dwingt me om in alle weersomstandigheden rond te dwalen

En slaap tussen de ruïnes van Compass Rose Castle.