Vivre Debout - Jacques Brel, François Rauber et son Orchestre

Voilà que l’on se cache

Quand se lève le vent

De peur qu’il ne nous pousse

Vers des combats trop rudes

Voilà que l’on se cache

Dans chaque amour naissant

Qui nous dit après l’autre

Je suis la certitude

Voilà que l’on se cache

Que notre ombre un instant

Pour mieux fuir l’inquiétude

Soit l’ombre d’un enfant

L’ombre des habitudes

Qu’on a plantées en nous

Quand nous avions vingt ans

Serait-il impossible

De vivre debout

Voilà qu’on s’agenouille

D'être à moitié tombé

Sous l’incroyable poids

De nos croix illusoires

Voilà qu’on s’agenouille

Et déjà retombé

Pour avoir été grand

L’espace d’un miroir

Voilà qu’on s’agenouille

Alors que notre espoir

Se réduit à prier

Alors qu’il est trop tard

Qu’on ne peut plus gagner

A tous ces rendez-vous

Que nous avons manqués

Serait-il impossible

De vivre debout

Voilà que l’on se couche

Pour la moindre amourette

Pour la moindre fleurette

A qui l’on dit toujours

Voilà que l’on se couche

Pour mieux perdre la tête

Pour mieux brûler l’ennui

A des reflets d’amour

Voilà que l’on se couche

De l’envie qui s’arrête

De prolonger le jour

Pour mieux faire notre cour

A la mort qui s’apprête

Pour être jusqu’au bout

Notre propre défaite

Serait-il impossible

De vivre debout

Hier verstoppen we ons

Als de wind opsteekt

Opdat hij ons niet duwt

Op weg naar te zware gevechten

Hier verstoppen we ons

In elke ontluikende liefde

Wie vertelt ons na de ander

ik ben zekerheid

Hier verstoppen we ons

Laat onze schaduw voor een moment

Om beter te ontsnappen aan zorgen

Wees de schaduw van een kind

De schaduw van gewoonten

Die we in ons hebben geplant

Toen we twintig waren

Zou het onmogelijk zijn?

Rechtop leven

Hier knielen we

Half gevallen zijn

Onder het ongelooflijke gewicht

Van onze illusoire kruisen

Hier knielen we

En al gevallen

Om geweldig te zijn

De ruimte van een spiegel

Hier knielen we

Terwijl onze hoop

gereduceerd tot bidden

Wanneer het te laat is

Dat we niet meer kunnen winnen

Bij al deze bijeenkomsten

die we hebben gemist

Zou het onmogelijk zijn?

Rechtop leven

Hier gaan we naar bed

Voor de minste liefde

Voor de kleinste bloem

Wie zeggen we altijd

Hier gaan we naar bed

Om beter je verstand te verliezen

Om verveling beter te verbranden

Heeft reflecties van liefde

Hier gaan we naar bed

Van het verlangen dat stopt

Om de dag te verlengen

Om onze rechtbank beter te maken

Tot de naderende dood

Tot het einde zijn

Onze eigen nederlaag

Zou het onmogelijk zijn?

Rechtop leven