Les Marquises - Jacques Brel

Ils parlent de la mort comme tu parles d’un fruit

Ils regardent la mer comme tu regardes un puits

Les femmes sont lascives au soleil redouté

Et s’il n’y a pas d’hiver, cela n’est pas l´été

La pluie est traversière, elle bat de grain en grain

Quelques vieux chevaux blancs qui fredonnent Gauguin

Et par manque de brise, le temps s’immobilise

Aux Marquises

Du soir, montent des feux et des points de silence

Qui vont s'élargissant, et la lune s’avance

Et la mer se déchire, infiniment brisée

Par des rochers qui prirent des prénoms affolés

Et puis, plus loin, des chiens, des chants de repentance

Et quelques pas de deux et quelques pas de danse

Et la nuit est soumise et l’alizé se brise

Aux Marquises

Le rire est dans le cœur, le mot dans le regard

Le cœur est voyageur, l’avenir est au hasard

Et passent des cocotiers qui écrivent des chants d´amour

Que les sœurs d’alentour ignorent d’ignorer

Les pirogues s’en vont, les pirogues s’en viennent

Et mes souvenirs deviennent ce que les vieux en font

Veux-tu que je te dise: gémir n’est pas de mise

Aux Marquises

Ze praten over de dood zoals jij over een vrucht praat

Ze kijken naar de zee zoals je naar een put kijkt

Vrouwen zijn wulps aan de gevreesde zon

En als er geen winter is, is het ook geen zomer

De regen is dwars, het klopt van graan tot graan

Een paar oude witte paarden die Gauguin neuriën

En bij gebrek aan wind staat de tijd stil

In de Markiezen

Vanaf de avond ontstaan ​​vuren en stiltepunten

Die breder worden, en de maan vordert

En de zee is verscheurd, oneindig gebroken

Door rotsen die gekke voornamen namen

En dan verder honden, berouwliederen

En wat twee passen en wat danspasjes

En de nacht is onderdanig en de passaatwind breekt

In de Markiezen

De lach zit in het hart, het woord in de ogen

Het hart is een reiziger, de toekomst is willekeurig

En passeer kokospalmen die liefdesliedjes schrijven

Dat de zusters in de buurt niet negeren

De kano's vertrekken, de kano's komen eraan

En mijn herinneringen worden wat oude mensen ervan maken

Zal ik je zeggen: kreunen is niet op zijn plaats

In de Markiezen