De T'avoir Aimée - Charles Aznavour, Michel Petrucciani

De t’avoir aimée, aimée comme un fou

Aimée à genoux bien plus que debout

A n’en plus dormir à n’en plus manger

Que me reste-t-il de t’avoir aimée?

De t’avoir aimée de l'âme et des yeux

A en oublier jusqu’au nom de Dieu

Pour ne plus avoir qu’un nom à crier

Que me reste-t-il de t’avoir aimée?

Reste que ma voix sans écho soudain

Restent que mes doigts qui n’agrippent rien

Reste que ma peau qui cherche tes mains

Et surtout la peur de t’aimer encor

Demain presque mort

De t’avoir aimée, aimée de douleur

A m’en déchirer le ventre et le coeur

Jusqu'à en mourir, jusqu'à m’en damner

Que me reste-t-il de t’avoir aimée?

Ne me reste plus

Qu’un amour que tu Vient d'écarteler.

Om van je te hebben gehouden, als een gek te hebben liefgehad

Geliefd op je knieën veel meer dan staand

Niet meer slapen, niet meer eten

Wat heb ik nog van van je te houden?

Om met ziel en ogen van je te hebben gehouden

Om vergeten te worden, zelfs in de naam van God

Om nog maar één naam te hebben om te schreeuwen

Wat heb ik nog van van je te houden?

Alleen mijn stem ineens echoloos

Blijf alleen mijn vingers die niets vastgrijpen

Alleen mijn huid is nog op zoek naar jouw handen

En vooral de angst om weer van je te houden

Morgen bijna dood

Om van je gehouden te hebben, liefgehad met pijn

Om mijn buik en mijn hart te scheuren

Tot ik sterf, tot ik verdoemd ben

Wat heb ik nog van van je te houden?

ik heb geen links meer

Dat een liefde die je net uit elkaar scheurde.