Любимой - Владимир Пресняков

Глаза твои искусней губ,

Меня целуют взором нежным,

И ласки слов, и шепот рук,

И ласки слов, и шепот рук,

С души снимают все одежды…

Ты засыпаешь на руке,

Уютно, тихо, беспечально,

И я заранее уже,

И я заранее уже,

Томлюсь с тобою расставаньем…

Ах, в этих рощах мирозданья,

Тебя я трепетно искал,

Твой запах, чистый след дыханья,

Я полной сущностью вдыхал.

Мое прелестное созданье,

Мой воплощенный идеал.

Дорожку к сердцу проложил,

Прекрасный эльф с букетом лилий,

Как ты-никто так не любил,

Как ты-никто так не любил,

Как я -никто не жил счастливей.

По невозможности скользя,

По смерти и бессмертья грани,

Прошу, не обессмерть меня,

Прошу, не обессмерть меня,

Убив отравой расставаний.

Ах, в этих рощах мирозданья,

Тебя я трепетно искал,

Твой запах, чистый след дыханья,

Я полной сущностью вдыхал.

Мое прелестное созданье,

Мой воплощенный идеал.

Je ogen zijn vaardiger dan lippen

Ze kussen me met tedere ogen,

En de strelingen van woorden, en het gefluister van handen,

En de strelingen van woorden, en het gefluister van handen,

Alle kleding wordt uit de ziel verwijderd ...

Je valt in slaap op je arm

Gezellig, rustig, zorgeloos,

En ik heb al

En ik heb al

Ik verlang ernaar om afscheid van je te nemen...

Ah, in deze bosjes van het universum,

Ik heb angstig naar je gezocht

Jouw geur, puur adempad,

Ik ademde in met mijn volledige essentie.

Mijn mooie creatie

Mijn belichaamd ideaal.

Het pad naar het hart geplaveid,

Mooie elf met een boeket van lelies,

Hoe heb je, niemand hield zoveel van,

Hoe heb je, niemand hield zoveel van,

Net als ik leefde niemand gelukkiger.

Glijden door onmogelijkheid,

Door dood en onsterfelijkheid,

Vereeuwig me alsjeblieft niet

Vereeuwig me alsjeblieft niet

Gedood door het gif van het afscheid.

Ah, in deze bosjes van het universum,

Ik heb angstig naar je gezocht

Jouw geur, puur adempad,

Ik ademde in met mijn volledige essentie.

Mijn mooie creatie

Mijn belichaamd ideaal.