Plague of Butterflies: Losing the Sunsets - Plague of Butterflies - Evael 10:00 - Swallow The Sun

Cold was the air that the evening wind brought

Silent and so quiet were the woods

On the eve of that night

Don’t know what I stayed there for so long

So long that I could hear that voice

The whisper we all avoid

Sound from within, the quiet truth

I felt my blood slowly turning cold

Turning cold from waiting

Hours I spent there awaiting

Hoping for someone to come

To silent the voice that felt like thunder

Evael is the light, the white light

In the chill of my world, she is the one

She brings the butterflies, pure light

When ever she comes by

The darkness steps aside

But I felt my blood turn cold

Hours I spent there awaiting

Watching the light fading

You’re losing the sunsets, you will never get them back

The days you spend in loneliness are seconds in shades of black

Winter was cold, but summer is even colder

Nights have been longer, they have made me much older

You’re losing the sunsets, you will never get them back

Every night you spend in loneliness are years in shades of black

Years pass, but has time stopped on me?

Morning always arises with vaster pain

And then it is sunset again

We weep the winds for your loneliness

Choir of broken dreams for the love you had

But now she walks forever lost in gray and woe

She’s not forgiven, she’s the one for winter to own

Not yours, old man, never again…

Koud was de lucht die de avondwind bracht

Stil en zo stil waren de bossen

Op de vooravond van die nacht

Weet niet wat ik daar zo lang heb gezeten

Zo lang dat ik die stem kon horen

Het gefluister dat we allemaal vermijden

Geluid van binnenuit, de stille waarheid

Ik voelde mijn bloed langzaam koud worden

Koud worden van het wachten

Uren die ik daar heb doorgebracht met wachten

In de hoop dat er iemand komt

Om de stem tot zwijgen te brengen die aanvoelde als donder

Evael is het licht, het witte licht

In de kilte van mijn wereld is zij de ware

Ze brengt de vlinders, puur licht

Wanneer ze ooit langskomt

De duisternis stapt opzij

Maar ik voelde mijn bloed koud worden

Uren die ik daar heb doorgebracht met wachten

Het licht zien vervagen

Je verliest de zonsondergangen, je krijgt ze nooit meer terug

De dagen dat je eenzaam bent, zijn seconden in zwarttinten

De winter was koud, maar de zomer is nog kouder

De nachten zijn langer geweest, ze hebben me veel ouder gemaakt

Je verliest de zonsondergangen, je krijgt ze nooit meer terug

Elke nacht die je in eenzaamheid doorbrengt, zijn jaren in zwarttinten

Jaren gaan voorbij, maar staat de tijd stil?

De ochtend ontstaat altijd met grotere pijn

En dan is het weer zonsondergang

We huilen de wind om je eenzaamheid

Koor van gebroken dromen voor de liefde die je had

Maar nu loopt ze voor altijd verdwaald in het grijs en wee

Het is haar niet vergeven, zij is degene voor de winter om te bezitten

Niet van jou, oude man, nooit meer...