Emerald Forest And The Blackbird - Swallow The Sun

My Child, I will bury you on the highest hill,

beside the tallest tree where winter will cover you

and build the biggest castle.

There I will bury you, from the arms of your mother.

Soon the angels will carry you over the edge of the world,

lead you through the deepest forest,

away from sickness, into the light.

Sleep my child, lay down your head and leave this pain,

I’ll read your these last pages of the tale.

To endless morning I’m cursed from here on;

you will be taken, I was meant to stay…

The Emerald Forest was quiet

and the deep green of the diamond leaves

was glimmering in the sky high tree tops

on the gentle wind, tall as the mountains in the east.

Echoes of the steps of giants

were fading like the beat of your weak heart.

Shades of night welcome you with a twisted smile.

Slowly with every tiny breath.

Hold my hand tight, nothing will hurt you here.

You are almost home my little angel, I will lead you through.

Night creatures, unicorns and white owls,

treasures hidden in the emerald glow.

Green light on the white altar and the black throne,

choirs of ancients blessing your passage to the world below.

The path through the woods was getting narrow

and the aisle of trees shaded the last light of the moon.

But the light from the candles on the bridge across the water

lit the way from emerald steps, marking our trail deeper.

This is the frontier as far as I can pass,

but the calling of the Blackbird will lead you on from here.

Every tear will turn to an emerald in this forest,

and this is where it ends, the cry turns to laughter, my son.

You will be taken, I was meant to stay, my loved one.

Mijn kind, ik zal je begraven op de hoogste heuvel,

naast de hoogste boom waar de winter je zal bedekken

en bouw het grootste kasteel.

Daar zal ik je begraven, uit de armen van je moeder.

Binnenkort zullen de engelen je over de rand van de wereld dragen,

leiden je door het diepste woud,

weg van ziekte, in het licht.

Slaap mijn kind, leg je hoofd neer en verlaat deze pijn,

Ik zal je deze laatste pagina's van het verhaal voorlezen.

Tot eindeloze ochtend ben ik vanaf nu vervloekt;

je zult worden genomen, ik was bedoeld om te blijven ...

Het Smaragdgroene Woud was stil

en het diepe groen van de diamanten bladeren

glinsterde in de hemelhoge boomtoppen

op de zachte wind, hoog als de bergen in het oosten.

Echo's van de stappen van reuzen

vervaagden als het ritme van je zwakke hart.

Tinten van de nacht verwelkomen u met een verwrongen glimlach.

Langzaam bij elke kleine ademhaling.

Houd mijn hand stevig vast, niets zal je hier pijn doen.

Je bent bijna thuis mijn engeltje, ik zal je er doorheen leiden.

Nachtwezens, eenhoorns en witte uilen,

schatten verborgen in de smaragdgroene gloed.

Groen licht op het witte altaar en de zwarte troon,

oude koren zegenen je doorgang naar de wereld beneden.

Het pad door het bos werd smal

en het gangpad van bomen overschaduwde het laatste licht van de maan.

Maar het licht van de kaarsen op de brug over het water

verlicht de weg vanaf smaragdgroene treden en markeerde ons pad dieper.

Dit is de grens voor zover ik kan passeren,

maar de roeping van de Blackbird zal je vanaf hier verder leiden.

Elke traan zal veranderen in een smaragd in dit bos,

en dit is waar het eindigt, de kreet verandert in lachen, mijn zoon.

Je wordt meegenomen, ik was bedoeld om te blijven, mijn geliefde.