L' amour et la guerre - Charles Aznavour

Pourquoi donc irais-je encore à la guerre

Après ce que j’ai vu, avec ce que je sais?

Où sont-ils à présent les héros de naguère?

Ils sont allés trop loin chercher la vérité

Quel que soit le printemps, les cigognes reviennent

Que de fois, le cœur gros, je les ai vues passer

Elles berçaient pour moi des rêveries anciennes

Illusions d’un enfant dont il n’est rien resté

Toutes les fleurs sont mortes aux fusils de nos pères

Bleuets, coquelicots, d’un jardin dévasté

J’ai compris maintenant ce qu’il me reste à faire

Ne comptez pas sur moi, si vous recommencez

Tout ce que l’on apprend dans le regard des femmes

Ni le feu, ni le fer n’y pourront jamais rien

Car l’amour — et lui seul — survit parmi les flammes

Je ferai ce qu’il faut pour défendre le mien

Pourquoi donc irais-je offrir ma jeunesse

Alors que le bonheur est peut-être à deux pas?

Je suis là pour t’aimer, je veux t’aimer sans cesse

Afin que le soleil se lève sur nos pas

Waarom zou ik weer ten strijde trekken?

Na wat ik heb gezien, met wat ik weet?

Waar zijn nu de helden van weleer?

Ze gingen te ver om de waarheid te zoeken

Wat de lente ook is, de ooievaars komen terug

Hoe vaak heb ik ze met pijn in het hart voorbij zien komen

Ze wiegen voor mij oude dagdromen

Illusies van een kind van wie niets meer over is

Alle bloemen stierven onder de wapens van onze vaders

Bosbessen, klaprozen, uit een verwoeste tuin

Ik begrijp nu wat ik moet doen

Reken niet op mij, als je opnieuw begint

Alles wat je leert van de ogen van vrouwen

Noch vuur, noch ijzer kunnen er ooit iets aan doen

Want liefde - en liefde alleen - overleeft tussen de vlammen

Ik zal doen wat nodig is om de mijne te verdedigen

Waarom zou ik mijn jeugd opofferen?

Wanneer geluk misschien net om de hoek is?

Ik ben hier om van je te houden, ik wil voor altijd van je houden

Zodat de zon op onze trappen opkomt