Les Caraibes - Charles Aznavour

Connaissiez-vous, voilà vingt ans

Ce vieux forban de Jonathan

Qui bourlinguait par tous les temps

Aux quatre coins des Caraïbes

Il vient de rentrer de là-bas

Après bien des hauts et des bas

Pour ouvrir un café tabac

Qu’il a nommé les Caraïbes

C’est ce bistrot aux vitres sales

Qui sera sa dernière escale

C’est là qu’il a posé un sac

Juste au coin de la rue du Bac

La rue du Bac

Bien installé à son comptoir

Quand il y va de son histoire

Il fait rêver son auditoire

Un petit cercle de poivrots notoires

Il parle et vous fermez les yeux

Comme aveuglé par tout ce bleu

Ce poudroiement d’or et de feu

Qu’est le soleil des Caraïbes

Il a souffert tout les climats

Crevé de fièvre à Panama

Il a vu les derniers trois-mâts

Cingler au vent des Caraïbes

Avec un charme incomparable

Un talent de compteur Arabe

Il dit le chant des boucaniers

Grimpants pieds nus dans le huniers

Dans les huniers

Puis il s’endort dans son hamac

Bercé par le chant du ressac

Car après cinq ou six cognacs

Les cocotiers sont dans la rue du Bac

Tant que les clochards du quartier

Auront plaisir à l'écouter

Autant que lui à raconter

Il parlera des Caraïbes

Car c’est ainsi qu’il est heureux

Il sait se contenter de peu

Et vit dans son café miteux

Comme il vivait au Caraïbes

Un e opulente mulâtresse

Lui sert de bonne et de maîtresse

Et lui a donné six loupiots

De toutes les couleurs de peaux

Avant de tomber ivre mort

Il montre au loin les feux du port

Il est toujours seul maître à bord

Et son bistrot c’est son île au trésor

Connaissiez-vous, voilà vingt ans

Ce vieux forban de Jonathan

Qui bourlinguait par tous les temps

Aux quatre coins des Caraïbes

Il vient de rentrer de là-bas

Après bien des hauts et des bas

Pour ouvrir un café tabac

Qu’il a nommé les Caraïbes

Wist je dat, twintig jaar geleden

Die oude schurk Jonathan

Wie zwierf in alle weersomstandigheden

Rond het Caribisch gebied

Hij is net terug van daar

Na veel ups en downs

Om een ​​tabakscafé te openen

Die hij de Caraïben noemde

Het is die bistro met vuile ramen

Wie zal zijn laatste stop zijn?

Daar zette hij een tas neer

Net om de hoek van de rue du Bac

Rue du Bac

Goed gezeten aan zijn balie

Als het om zijn verhaal gaat

Hij laat zijn publiek dromen

Een kleine kring van beruchte dronkaards

Hij spreekt en jij sluit je ogen

Zoals verblind door al dat blauw

Dit afstoffen van goud en vuur

Wat is de Caribische zon?

Hij heeft alle klimaten doorstaan

Koorts in Panama

Hij zag de laatste driemaster

Sjorren in de wind van de Caraïben

Met onvergelijkbare charme

Een getalenteerde Arabische meter

Hij zegt het lied van de boekaniers

Klimmers op blote voeten in het marszeil

In de marszeilen

Dan valt hij in slaap in zijn hangmat

Gesust door het lied van de branding

Want na vijf of zes cognacs

De kokospalmen staan ​​in de rue du Bac

Zolang de buurt maar baalt

Zal er met plezier naar luisteren

Zoveel als hij te vertellen

Hij zal praten over de Caraïben

Want zo is hij gelukkig

Hij weet genoegen te nemen met weinig

En woont in zijn louche café

Terwijl hij in het Caribisch gebied woonde

Een weelderig mulatmeisje

Dient haar als meid en minnares

En gaf hem zes wolven

Van alle huidskleuren

Voordat ik dronken neerval

Hij laat de havenlichten in de verte zien

Hij is nog steeds de enige kapitein aan boord

En zijn bistro is zijn schateiland

Wist je dat, twintig jaar geleden

Die oude schurk Jonathan

Wie zwierf in alle weersomstandigheden

Rond het Caribisch gebied

Hij is net terug van daar

Na veel ups en downs

Om een ​​tabakscafé te openen

Die hij de Caraïben noemde