Choirs of devastation - Meshuggah

Melting hands, as in fear they’ve ruled

but will not anymore

Determination now only a coagulating fluid

burning its pathes down the sad soil

Clouds pregnant with heavy rain

opens up its portals and pour upon earth,

the moist of a lost childhoods

embrace as it boil.

Believe-as you see-the anticipation

lost in mourning choirs of devastation

The aimless glow, we thought would never cease

now groan out its renunciation.

Toxic airwaves throwing their corrosion,

like patternless meshes over consumed ground.

Earth, blindly-stretch out her maimed arms,

only to receive the certainty-there's no help to be found

No one’s to blame as streams of equality washes away,

the last traces of humanity’s existence.

We just sat, like contented denials as abnegation

took its toll in exterminations' enhance.

We claimed, the dead would open the eyes of the living,

Smeltende handen, uit angst dat ze hebben geregeerd

maar zal niet meer

Bepaling nu alleen een stollingsvloeistof

zijn paden verbrandend op de droevige grond

Wolken zwanger van hevige regen

opent zijn poorten en giet op aarde,

het vochtige van een verloren jeugd

omarmen terwijl het kookt.

Geloof - zoals je ziet - de anticipatie

verloren in rouwkoren van verwoesting

De doelloze gloed, waarvan we dachten dat die nooit zou ophouden

kreun nu zijn verzaking.

Giftige luchtgolven werpen hun corrosie,

als patroonloze mazen over verbruikte grond.

Aarde, strek blindelings haar verminkte armen uit,

alleen om de zekerheid te krijgen - er is geen hulp te vinden

Niemand heeft de schuld als stromen van gelijkheid wegspoelen,

de laatste sporen van het bestaan ​​van de mensheid.

We zaten gewoon, zoals tevreden ontkenningen als zelfverloochening

eiste zijn tol bij het verbeteren van de uitroeiing.

We beweerden dat de doden de ogen van de levenden zouden openen,