The Big Parade - 10,000 Maniacs

Detroit to D.C., night train, capitol, parts east

Lone young man takes a seat

And by the rhythm of the rails

Reading all his mother’s mail

From a city boy in a jungle town

Postmarked Saigon

He’ll go live his mother’s dream

Join the slowest parade he’ll ever see

Her weight of sorrows carried long and carried far

«Take these, Tommy, to the wall»

Metro line to the mall site with a tour of Japanese

He’s wandering and lost until

A vet in worn fatigues

Takes him down to where they belong

Near a soldier, an ex-marine

With a tattooed dagger and eagle trembling

He bites his lip beside a widow breaking down

She takes her purple heart, makes a fist, strikes the wall

All come to live a dream

To join the slowest parade they’ll ever see

Their weight of sorrows carried long and carried far

Taken to the wall

It’s 40 paces to the year that he was slain

His hand’s slipping down the wall for it’s slick with rain

How would life have ever been the same

If this wall had carved in it one less name?

But for Christ’s sake, he’s been dead over 20 years

He leaves the letters asking

«who caused my mother’s tears

Was it Washington or the Viet Cong?»

Slow deliberate steps are involved

He takes them away from the black granite wall

Toward the other monuments so white and clean

O, Potomac, what you’ve seen

Abraham had his war too

But an honest war

Or so it’s taught in school

Detroit naar D.C., nachttrein, hoofdstad, delen oost

Eenzame jonge man gaat zitten

En op het ritme van de rails

Alle post van zijn moeder lezen

Van een stadsjongen in een junglestad

Gestempeld Saigon

Hij gaat de droom van zijn moeder waarmaken

Doe mee met de langzaamste parade die hij ooit zal zien

Haar last van verdriet droeg lang en droeg ver

«Neem deze, Tommy, naar de muur»

Metrolijn naar het winkelcentrum met een rondleiding door het Japans

Hij dwaalt en verdwaalt totdat

Een dierenarts in versleten vermoeienissen

Brengt hem naar waar ze thuishoren

In de buurt van een soldaat, een ex-marinier

Met een getatoeëerde dolk en trillende adelaar

Hij bijt op zijn lip naast een weduwe die instort

Ze neemt haar paarse hart, maakt een vuist, slaat tegen de muur

Kom allemaal om een ​​droom te leven

Om mee te doen aan de langzaamste parade die ze ooit zullen zien

Hun last van verdriet droeg lang en droeg ver

Naar de muur gebracht

Het is 40 stappen naar het jaar dat hij werd gedood

Zijn hand glijdt langs de muur, want het is glad van de regen

Hoe zou het leven ooit hetzelfde zijn geweest

Als deze muur er één naam minder in had gekerfd?

Maar in godsnaam, hij is al meer dan 20 jaar dood

Hij laat de brieven achter met de vraag:

"wie heeft mijn moeders tranen veroorzaakt"

Was het Washington of de Vietcong?»

Er zijn langzame opzettelijke stappen bij betrokken

Hij neemt ze weg van de zwarte granieten muur

Naar de andere monumenten zo wit en schoon

O, Potomac, wat heb je gezien

Abraham had ook zijn oorlog

Maar een eerlijke oorlog

Of het wordt op school geleerd