Привычка - Зануда

Белый день, тёмный стул, нежный порошок

В кедах белых по району я тихо прошёл

На весах — полтина плюс, а в голове — туман

Обман — мерзость, но-но на то и обман

Караван встал, на пути ползают змеи,

А я проснусь — плюс один, кому больше не верю

Это походу привычка, вроде ломки торчка

Когда тянет набрать, но не хочет рука

Мука по столу, мать скатает пельмени

Всё хорошо, говорят: «К добру перемены.»

Голос отца, смех мамы, лаем тюленей

Яркие вспышки в глазах, где мы — ещё дети, и верим

Город не спит, машины летят по Тверской

Дождь по карнизу, всё хорошо, но я будто пустой

Твои слёзы, голубые глаза, голос — тепло наших тел

Остальное — вода

Тебе плохо, беги, или слушай меня

Прими мою клятву, она улетит в небеса

То, что было в памяти, дорого мне

Со мною оно навсегда, но ты рядом, моя —

И нет дороже тебя

Людьми вокруг окружены

Мы их совсем, совсем не замечаем

Ведь мы друг в друга влюблены

И расстояния обвиняем

По-моему, у каждого парня

Найдёшь имя подруги, что запомнилась тварью

Вот я смотрю, и, вроде, злости к тебе не питаю

Ты раздеваешься, я грусть свою путаю в смайлах

Я поменял любовь на что?

Честно — похуй

Променял тебя на дым этих диких приходов

В бешеном омуте белые волосы

Чистые полосы, грязные помыслы

У тебя клубы диски друг и

Мысли вместе, руки, но не мои

У меня — грязь и суки, маски

Студии, плазмы, люди, но не ты

Я так любил с тобой молчать, ты знаешь

Она подкурит «Винстон», я сотру себе память

Да и зачем нам было видеться — я сам не знаю

Посреди ночи в этом бессонном мае

Смотрю на тебя, и нет, не жалко

Случайная встреча, холодная сварка

И, может, как раньше присесть ей на уши,

Но всё не то уже, и ты — не та уже

И уже не будет в голове этих мыслей

Наше общение точкой в WhatsApp’е зависла

Среди улыбок в кафешках с паутиной вай-фая

Время не лечит, оно духовно ломает

И уже не будет в голове этих мыслей

Наше общение точкой в WhatsApp’е зависла

Среди улыбок в кафешках с паутиной вай-фая

Время не лечит, оно духовно ломает

Людьми вокруг окружены

Мы их совсем, совсем не замечаем

Ведь мы друг в друга влюблены

И расстояния обвиняем

How many times I’ve been here?

How many times I’ve been lost?

And how many times I’ve been drowned in the sea

If you weren’t there to rescue me…

Witte dag, donkere ontlasting, zacht poeder

In witte sneakers liep ik rustig door het gebied

Op de weegschaal - een halve plus, en in het hoofd - mist

Misleiding is een gruwel, maar daar is bedrog voor

De karavaan staat stil, slangen kruipen onderweg,

En ik zal wakker worden - plus één, die ik niet meer vertrouw

Het is als een gewoonte, als het breken van een junkie

Wanneer u wilt bellen, maar uw hand niet wil

Meel op tafel, moeder rolt dumplings

Alles is in orde, zeggen ze: "To the good of change."

Vaders stem, moeders lach, blaffende zeehonden

Felle flitsen in de ogen, waar we nog kinderen zijn, en we geloven

De stad slaapt niet, auto's vliegen langs Tverskaja

Regen op de richel, alles is in orde, maar ik voel me leeg

Je tranen, blauwe ogen, stem zijn de warmte van onze lichamen

De rest is water

Je voelt je slecht, ren of luister naar me

Leg mijn eed af, ze zal naar de hemel vliegen

Wat in de herinnering was, is me dierbaar

Het is voor altijd bij mij, maar je bent dichtbij, mijn -

En er is niets kostbaarder dan jij

Omringd door mensen

We merken ze helemaal niet op

We zijn tenslotte verliefd op elkaar

En geef de afstand de schuld

Naar mijn mening, elke man

Je zult de naam vinden van een vriend die het wezen zich herinnert

Dus ik kijk, en het lijkt erop dat ik geen woede jegens jou voel

Je kleedt je uit, ik verwar mijn verdriet in emoticons

Ik veranderde liefde voor wat?

Eerlijk - rot op

Heb je geruild voor de rook van deze wilde parochies

Wit haar in een gekke draaikolk

Schone strepen, vuile gedachten

Je hebt clubs rijdt een vriend en

Gedachten samen, handen, maar niet de mijne

Ik heb vuil en teven, maskers

Studio's, plasma's, mensen, maar jij niet

Ik hield er zo van om met je te zwijgen, weet je?

Ze zal een Winston roken, ik zal mijn geheugen wissen

Ja, en waarom we elkaar moesten zien - ik weet het zelf niet

Midden in de nacht in deze slapeloze mei

Ik kijk naar je, en nee, het is niet jammer

Toevallige ontmoeting, koud lassen

En misschien, zoals eerder, op haar oren zitten,

Maar niet alles is hetzelfde, en jij bent niet hetzelfde

En deze gedachten zullen niet langer in mijn hoofd zijn

Onze communicatie met een punt in WhatsApp is bevroren

Tussen de glimlach in cafés met wifi-web

Tijd geneest niet, het breekt geestelijk

En deze gedachten zullen niet langer in mijn hoofd zijn

Onze communicatie met een punt in WhatsApp is bevroren

Tussen de glimlach in cafés met wifi-web

Tijd geneest niet, het breekt geestelijk

Omringd door mensen

We merken ze helemaal niet op

We zijn tenslotte verliefd op elkaar

En geef de afstand de schuld

Hoe vaak ben ik hier geweest?

Hoe vaak ben ik verdwaald?

En hoe vaak ben ik verdronken in de zee

Als je er niet was om me te redden...