Отходос - Зануда

Годы летели мимо, люди менялись быстро,

Деньги и слава сердца покрывали пылью.

Души проходили не оставляя лица,

А глаза наши, заливало инеем.

Я сидел на этом стуле на студии,

Не замечая, как дохнет рэп революция.

И как уносятся в какую-то иллюзию люди,

И как уходят из-под ног наших улицы.

Принципы умерли, остались только амбиции,

Строки все озверели, стали будто убийцами.

Злоба в нас, будто мы волки с оскалом,

В бою за кости оленей, хип-хоп дикое племя.

Рвут друг друга на части, объявляя врагами,

На часок бы поменять их, просто, местами.

Пацаны пропадали, их заменяли подручные,

Шесты и шныри, фу, черти ебучие.

Готовый к бою за солнце, я крутился на стуле,

А друзья предавали, пуская в спину мне пули.

Лучше б я оставался голодранцем с района,

Вечно в этих замутах, в диких вечно загонах.

Без б**дей лицемерных, псевдотрушная туса,

Вы для них все не люди, вы для них просто мусор!

Я уже повидал много денег и славы,

Но от этого, как-то, счастья больше не стало!

Ветер доброй силы принёс мне голоса,

И мне казалось, что они сильны по духу,

Но оглянувшись я посмотрел в их глаза,

И как-то внезначай увидел взгляд дешовой ш*юхи.

Я продолжая крутился на студии,

Замечая, что люди как мидии,

Их собирать и жрать можно пачками,

Но не стоит в говне душу пачкать мне.

Жевачкой тянуться месяцы медленно,

В жизни главное быть всегда подленным,

И перед смертью в лицо харкнуть копием.

Ведь они просто юниты города,

Нас окружают колючкой заборами.

А нам напиться, пожрать и насрать бы где.

И даже если я останусь один совсем,

на старом стуле раз***аной студии.

Найду себе я дворнягу на улице,

И подарю дружбу ей и всего себя,

Верность этой собаки не купишь ты,

Ну, а люди что?

Люди это грязь земли!

Jaren vlogen voorbij, mensen veranderden snel,

Geld en glorie bedekten het hart met stof.

Zielen gingen voorbij zonder een gezicht achter te laten,

En onze ogen vulden zich met ijs.

Ik zat op deze stoel in de studio,

Zonder te merken hoe de raprevolutie sterft.

En hoe mensen worden meegesleept in een soort van illusie,

En hoe de straten onder onze voeten verdwijnen.

Principes zijn dood, alleen ambitie blijft

De regels werden allemaal brutaal, ze werden als moordenaars.

Woede in ons, alsof we wolven zijn met een grijns,

In de strijd om hertenbotten is hiphop een wilde stam.

Ze verscheuren elkaar, verklaren vijanden,

Een uur lang zou ik ze veranderen, gewoon, op sommige plaatsen.

De jongens verdwenen, ze werden vervangen door handlangers,

Polen en strikken, fu, verdomde duivels.

Klaar om te vechten voor de zon, draaide ik op een stoel,

En mijn vrienden hebben me verraden door kogels in mijn rug te schieten.

Het zou beter zijn als ik een bedelaar uit de wijk bleef,

Voor altijd op deze modderige plekken, voor altijd in wilde hokken.

Zonder hypocriete b**dey, pseudo-ware partij,

Je bent niet allemaal mensen voor hen, je bent gewoon afval voor hen!

Ik heb al veel geld en roem gezien,

Maar hieruit was er op de een of andere manier geen geluk meer!

De wind van goede kracht bracht me stemmen,

En het leek me dat ze sterk van geest waren,

Maar terugkijkend, keek ik in hun ogen,

En op de een of andere manier zag ik toevallig de blik van een goedkope hoer.

Ik bleef ronddraaien in de studio,

Opmerkend dat mensen als mosselen zijn,

Je kunt ze in batches verzamelen en opeten,

Maar het is het niet waard om mijn ziel met stront te bevuilen.

Kauwgom om maandenlang langzaam uit te rekken,

In het leven is het belangrijkste om altijd oprecht te zijn,

En voor de dood, spuug een speer in het gezicht.

Het zijn tenslotte maar eenheden van de stad,

We zijn omringd door stekelige hekken.

En we zouden ergens dronken worden, eten en poepen.

En zelfs als ik alleen gelaten word,

op een oude stoel van een verdomde studio.

Ik zal mezelf een bastaard op straat vinden,

En ik zal haar vriendschap en alles van mezelf geven,

Je kunt de loyaliteit van deze hond niet kopen

Nou, hoe zit het met mensen?

Mensen zijn het vuil van de aarde!