Две розы - Ёлка

В бетонном океане есть зелёный остров, огороженный забором, был газоном просто.

Колючей проволокой, тот остров окружен, любой проход сквозь него был строго

запрещен.

Росли две розы там, склоняя лепестки, тянули стебли друг к другу,

но были далеки.

Брызги из-под колес с утра их полевали, отражения солнца в витринах их

согревали.

Им снились сны, что вместе, наконец, они:

Припев:

Среди камней, среди людей, среди огней, витрин и фонарей, что не спали.

В бетонном океане лужи из слёз высыхали, в пыли и гари колес две розы увядали.

Эти розы, две, могли всё вынести, когда ветер дул — держались из последних сил,

Шмель один присел, он разносил вести о былой весне и близкой осени.

Дождь смывал мазут с их лепестков, но розы ждали, что их оторвут от оков,

Колючей стали и холодного бетона, и продолжали распускать свои бутоны.

Им снились сны, что вместе, наконец, они:

Припев:

Среди камней, среди людей, среди огней, витрин и фонарей, что не спали.

В бетонном океане лужи из слёз высыхали, в пыли и гари колес две розы увядали.

Но как-то раз заслышали шаги, в раз у этих роз ожили лепестки,

Прямо под корень срезает их какой-то парень, с хмурым лицом, под плащ убирает,

шаг прибавляет.

Неведомо, откуда накатило счастье, их стебли друг у друга, наконец, в объятьях,

Сбылась мечта цветов, теперь так близко, на ярком солнце лежат у обелиска.

Воплотились сны и, вместе, наконец, они:

Припев:

Среди камней, среди людей, среди огней, витрин и фонарей, что не спали.

В бетонном океане лужи из слёз высыхали, в пыли и гари колес две розы увядали.

Среди камней, среди людей…

Среди камней, среди людей…

Среди камней, среди людей…

Среди камней, среди людей…

In de betonnen oceaan ligt een groen eiland, omheind door een hek, het was gewoon een grasveld.

Met prikkeldraad is dat eiland omsingeld, elke doorgang erdoor was strikt...

verboden.

Daar groeiden twee rozen, bogen hun bloembladen, trokken hun stelen naar elkaar toe,

maar ze waren ver weg.

Spray van onder de wielen in de ochtend liet ze achter, reflecties van de zon in hun etalages

opgewarmd.

Ze hadden dromen dat ze eindelijk samen waren:

Refrein:

Tussen de stenen, tussen de mensen, tussen de lichten, etalages en lantaarns die niet sliepen.

In de betonnen oceaan droogden plassen tranen op, twee rozen verdord in het stof en brandende wielen.

Deze rozen, twee, konden alles verdragen als de wind blies - ze hielden vol met hun laatste kracht,

De hommel ging alleen zitten, hij bracht het nieuws over de afgelopen lente en de komende herfst.

De regen spoelde de olie van hun bloembladen af, maar de rozen wachtten om van hun boeien te worden gescheurd,

Staal met weerhaken en koud beton, en bleven hun knoppen bloeien.

Ze hadden dromen dat ze eindelijk samen waren:

Refrein:

Tussen de stenen, tussen de mensen, tussen de lichten, etalages en lantaarns die niet sliepen.

In de betonnen oceaan droogden plassen tranen op, twee rozen verdord in het stof en brandende wielen.

Maar zodra ze stappen hoorden, kwamen de bloembladen van deze rozen meteen tot leven,

Een man met een somber gezicht snijdt ze recht onder de wortel, legt ze onder een regenjas,

stap voegt.

Niemand weet waar het geluk vandaan kwam, hun stammen van elkaar, eindelijk, in hun armen,

De droom van bloemen kwam uit, nu zijn ze zo dichtbij, in de felle zon, liggen ze bij de obelisk.

Dromen kwamen uit en, samen, eindelijk:

Refrein:

Tussen de stenen, tussen de mensen, tussen de lichten, etalages en lantaarns die niet sliepen.

In de betonnen oceaan droogden plassen tranen op, twee rozen verdord in het stof en brandende wielen.

Tussen stenen, tussen mensen...

Tussen stenen, tussen mensen...

Tussen stenen, tussen mensen...

Tussen stenen, tussen mensen...