Дом - Вячеслав Ковалёв

Этот дом дышал тобой

И хранил твое тепло.

Как-то все само собой

Сквозняками унесло,

Растащило по углам,

Разметало в пух и прах…

И с обидой пополам

Поселился в доме страх.

А потом была зима.

Дом качался на ветру,

От тоски сходил с ума,

Все твердил: «Умру, умру».

Лифт взмывал на этажи…

Стены были так тонки,

И вонзались, как ножи,

Посторонние звонки.

А еще была мечта,

Что однажды ты придешь.

Разным прочим не чета

Дом, в котором ты поймешь,

Что дышал одной тобой

И хранил твое тепло

Как-то так, само собой.

Впрочем, это и спасло.

Dit huis ademde je

En hield je warm.

Op de een of andere manier gaat alles vanzelf

Tocht meegesleurd

Verspreid om de hoeken

Aan gruzelementen geveegd...

En met wrok in de helft

Angst nestelde zich in het huis.

En toen was het winter.

Het huis zwaaide in de wind

Ik werd gek van verlangen,

Hij bleef maar zeggen: "Ik ga dood, ik ga dood."

De lift vloog naar de verdiepingen...

De muren waren zo dun

En gestoken als messen

Buiten bellen.

En er was een droom

Dat je op een dag zult komen.

Verschillende anderen komen niet overeen

Het huis waarin je zult begrijpen

Dat ademde alleen jij

En hield je warmte

Zoiets natuurlijk.

Dit deed echter de truc.