Колодец - Vs94ski

Колет и ест меня жадно

Пьёт мои редкие слёзы

Убивает ежедневно и ежечасно

Воздух колодца

Но им хотя бы можно дышать —

Скоро туго придётся

Ведь я стою по шею в петле

Воды колодца

Похож на туберкулёзный кашель

Каждый последний возглас

Заколотите над моей головой

Крышку колодца

И я не царапаю больше ногтями

Отчаянно, во тьме промозглой

Скользких, страшных, бесконечных

Стен колодца

Всё так хуёво, что я даже

Не хочу продолжать бороться

Опуская руки, оседаю как ил

На дно колодца

Каждый год как високосный

Копятся загвоздки, я оброс ими

Внутренний голос колется словно под хорусом,

Но я освоился, смирился и успокоился

И принимаю смерть в колодце с достоинством

Где-то вверху надо мною

Иногда появляется солнце

Глазам непривычно и больно

После тени колодца

В тиши я слышу радостный смех

Это ребёнок смеётся

Не подходи, а ну убирайся

Скорей от колодца!

Я чувствую что-то густое макушкой

Это ребёнок плюётся

Я абсолютно невидим

Но он дань оплатил

И бежать уже поздно

Скоро он вдоволь напьётся

Тысячу раз успев смешать

С проклятьями воду колодца

Всё так хуёво, что я даже

Не хочу продолжать бороться

Опуская руки, оседаю как ил

На дно колодца

Каждый год как високосный

Копятся загвоздки, я оброс ими

Внутренний голос колется,

Но я каким-то образом смирился и успокоился

И принимаю смерть в колодце с достоинством

Prikt en eet me gretig op

Drinkt mijn zeldzame tranen

Doodt dagelijks en elk uur

goed lucht

Maar ze kunnen tenminste ademen -

Straks wordt het zwaar

Ik sta tenslotte tot aan mijn nek in een strop

bronwater

gelijk aan tuberculose hoest

Elke laatste kreet

Sla over mijn hoofd

goed bedekken

En ik krab niet meer met mijn nagels

Wanhopig, in de vochtige duisternis

Glad, eng, eindeloos

goed muur

Alles is zo erg dat ik zelfs

Ik wil niet blijven vechten

Als ik mijn handen laat zakken, vestig ik me als slib

Naar de bodem van de put

Elk jaar is als een schrikkeljaar

Stompen stapelen zich op, ik ben ermee overgroeid

Innerlijke stem prikt als onder een refrein,

Maar ik raakte eraan gewend, verzoend en gekalmeerd

En ik accepteer de dood in de put met waardigheid

Ergens boven mij

Soms komt de zon op

Ogen zijn ongebruikelijk en pijnlijk

Na de schaduw van de put

In de stilte hoor ik vrolijk gelach

Dit kind lacht

Kom niet, maar ga eruit

Snel uit de put!

Ik voel iets dik bovenop mijn hoofd

Dit kind spuugt

Ik ben volledig onzichtbaar

Maar hij bracht hulde

En het is te laat om te rennen

Straks drinkt hij genoeg

Duizend keer gelukt om te mixen

Met vloeken op het water van de put

Alles is zo erg dat ik zelfs

Ik wil niet blijven vechten

Als ik mijn handen laat zakken, vestig ik me als slib

Naar de bodem van de put

Elk jaar is als een schrikkeljaar

Stompen stapelen zich op, ik ben ermee overgroeid

De innerlijke stem prikt

Maar ik heb me op de een of andere manier verzoend en gekalmeerd

En ik accepteer de dood in de put met waardigheid