The Nihil Propaganda - Vision Divine

How could we comprise the Void?

Our small minds can’t keep it in

Getting close to where our conscience fades

Feels like there, while it vanishes away

Nothingness can’t be imagined

We can only knock on the next door

While our lives proceed along their path

Safe and blind, slowly fading away

Sempre caro mi fu quest’ermo colle

E questa siepe, che da tanta parte

Dell’ultimo orizzonte il guardo esclude

Ma sedendo e mirando, interminati

Spazi di là da quella, e sovrumani

Silenzi, e profondissima quiete

Io nel pensier mi fingo;

ove per poco

Il cor non si spaura.

E come il vento

Odo stormir tra queste piante, io quello

Infinito silenzio a questa voce

Vo comparando: e mi sovvien l’eterno

E le morte stagioni, e la presente

E viva, e il suon di lei.

Così tra questa

Immensità s’annega il pensier mio

We all are the others

Nobody is himself

E il naufragar m'è dolce in questo mare

Hoe zouden we de Leegte kunnen omvatten?

Onze kleine geesten kunnen het niet binnenhouden

Dichtbij komen waar ons geweten vervaagt

Voelt als daar, terwijl het verdwijnt

Niets is niet denkbaar

We kunnen alleen op de volgende deur kloppen

Terwijl onze levens verder gaan op hun pad

Veilig en blind, langzaam vervagend

Deze heuvel was me altijd dierbaar

En deze heg, die zo ver gaat

Van de laatste horizon sluit de blik uit

Maar zitten en kijken, neem het voor altijd

Ruimtes daarbuiten, en bovenmenselijk

Stilte, en zeer diepe stilte

In gedachten doe ik alsof;

waar voor een tijdje

Het hart is niet bang.

En als de wind

Ik hoor geritsel tussen deze planten, ik die

Oneindige stilte voor deze stem

Ik vergelijk mezelf: en ik herinner me de eeuwige

En de dode seizoenen, en het heden

En levend, en het geluid van haar.

Dus tussen dit

Onmetelijkheid verdrinkt mijn gedachten

We zijn allemaal de anderen

Niemand is zichzelf

En schipbreuk is zoet voor mij in deze zee