The Ark - Vision Divine

We fly at light speed into the universe

The Earth is so far, our homes are empty

We break through the silence cradling the galaxy

Sailing this ocean of stars and planets

Searching for a land to claim

For a place we can call home once more, maybe

In this never-ending night every time we spot a light

We hold our breath in silence

Roaming in space

If There’s a home we will find it

Calling from space

We’re here, can’t you see?

And while our small lives sturggle with our fears

We face the deep space, we hear it’s calling

It calls for a new hope, hope for a future

Into this darkness we follow a bright light

It’s the light of our hope

Guiding us in search for home, we will find it

In this never-endintg night every time we spot a light

We hold our breathe in silence

Roaming in space

If There’s a home we will find it

Calling from space

We’re here, can’t you see?

[Such a long way, such a long time.

Even if we knew it since the

Very beginning, being lost in space for all these years is a hard

Thing mining our sanity.

We almost lost the hope and all this

Silence is giving me strange feelings;

sometimes, when I close

Myself into my room trying to fall asleep.

I think about Ulysses and

His never ending trip on the way back home… cometimes I even

Seem to hear voices calling me from out there, just like mermaids

Calling us from their moons…]

We vliegen met de snelheid van het licht het heelal in

De aarde is zo ver, onze huizen zijn leeg

We doorbreken de stilte die de melkweg omhult

Zeilen op deze oceaan van sterren en planeten

Zoeken naar een land om te claimen

Voor een plek die we misschien nog een keer thuis kunnen noemen

In deze eindeloze nacht zien we elke keer een licht

We houden onze adem in stilte in

Roeren in de ruimte

Als er een huis is, zullen we het vinden

Bellen vanuit de ruimte

We zijn er, zie je dat niet?

En terwijl onze kleine levens worstelen met onze angsten

We kijken naar de diepe ruimte, we horen het roepen

Het vraagt ​​om nieuwe hoop, hoop voor een toekomst

In deze duisternis volgen we een helder licht

Het is het licht van onze hoop

Begeleiden ons bij het zoeken naar huis, we zullen het vinden

In deze eindeloze nacht zien we elke keer een licht

We houden onze adem in stilte in

Roeren in de ruimte

Als er een huis is, zullen we het vinden

Bellen vanuit de ruimte

We zijn er, zie je dat niet?

[Zo'n lange weg, zo'n lange tijd.

Zelfs als we het wisten sinds de

Het allereerste begin, al die jaren verloren zijn in de ruimte is moeilijk

Ding die onze geestelijke gezondheid ondermijnt.

We hadden bijna de hoop verloren en dit allemaal

Stilte geeft me vreemde gevoelens;

soms, als ik sluit

Ik ging naar mijn kamer en probeerde in slaap te vallen.

Ik denk aan Ulysses en

Zijn nooit eindigende reis op de terugweg naar huis... soms heb ik zelfs

Lijkt me stemmen te horen die me van daarbuiten roepen, net als zeemeerminnen

Ze roepen ons vanaf hun manen...]