Такая странная любовь - Вика Воронина

По улицам и снова руки, улица, не верится;

И снова я с конца читаю эту книгу —

Никому не в обиду, но я не подам виду:

Что это всё похоже на сплошной сон;

На тот словарь, где все слова уже сказаны —

И ни разу нам не надо слышать правду.

Такая странная любовь, я ничего о нём не знаю —

Но снова крылья вырастают.

Такая странная любовь, а я не верила ему —

Не верила, что так бывает.

Такая странная, странная, странная,

Такая странная любовь.

А как же мы?

Мы брали в долг ночи долгие у зимы.

Мы сладко кутались в теплые шарфы,

И все по душам до утра на проводе;

И небо отражалось в воде.

А я все думала, что это пройдёт.

Любовь, как простуда, а время идёт.

И спрятаться трудно в толпе многолюдной.

Такая странная любовь, я ничего о нём не знаю —

Но снова крылья вырастают.

Такая странная любовь, а я не верила ему —

Не верила, что так бывает.

Такая странная любовь!

Такая странная любовь!

Такая странная любовь.

Такая странная любовь.

Такая странная.

Такая странная любовь, я ничего о нём не знаю —

Но снова крылья вырастают.

Такая странная любовь, а я не верила ему —

Не верила, что так бывает.

Такая странная любовь.

Такая странная любовь.

Такая странная любовь.

Такая странная любовь, я ничего о нём не знаю —

Но снова крылья вырастают.

Такая странная любовь, а я не верила ему —

Не верила, что так бывает.

Такая странная любовь.

Такая странная, странная…

Door de straten en weer de handen, de straat, ik kan het niet geloven;

En opnieuw las ik dit boek vanaf het einde -

Niemand beledigd, maar ik zal het niet laten zien:

Dat het allemaal lijkt op een complete droom;

Naar dat woordenboek waar alle woorden al zijn gezegd -

En nooit hoeven we de waarheid te horen.

Zo'n vreemde liefde, ik weet niets over hem -

Maar vleugels groeien weer.

Zo'n vreemde liefde, maar ik geloofde hem niet -

Ik geloofde niet dat dit zou gebeuren.

Zo vreemd, vreemd, vreemd

Wat een vreemde liefde.

Maar hoe zit het met ons?

We leenden de lange nachten van de winter.

We wikkelden ons lieflijk in warme sjaals,

En van hart tot hart tot de ochtend op de draad;

En de lucht werd weerspiegeld in het water.

En ik bleef maar denken dat het zou overgaan.

Liefde is als een verkoudheid, maar de tijd gaat voorbij.

En het is moeilijk om je te verbergen in een drukke menigte.

Zo'n vreemde liefde, ik weet niets over hem -

Maar vleugels groeien weer.

Zo'n vreemde liefde, maar ik geloofde hem niet -

Ik geloofde niet dat dit zou gebeuren.

Wat een vreemde liefde!

Wat een vreemde liefde!

Wat een vreemde liefde.

Wat een vreemde liefde.

Zo vreemd.

Zo'n vreemde liefde, ik weet niets over hem -

Maar vleugels groeien weer.

Zo'n vreemde liefde, maar ik geloofde hem niet -

Ik geloofde niet dat dit zou gebeuren.

Wat een vreemde liefde.

Wat een vreemde liefde.

Wat een vreemde liefde.

Zo'n vreemde liefde, ik weet niets over hem -

Maar vleugels groeien weer.

Zo'n vreemde liefde, maar ik geloofde hem niet -

Ik geloofde niet dat dit zou gebeuren.

Wat een vreemde liefde.

Zo vreemd, vreemd...