The coming dark age - Undying

I try to imagine a time when things weren’t this way

But years have come and gone with the seasons

And for better or worse this is how it is

Is this the price we must pay?

Oh how we revere our mountains of concrete and steel

Across every nation a decaying metropolis burns

Our way of life bought and stolen with blood sweat and tears

And the machine keeps pressing on

Our assault on the earth has taken it’s toll

Now devastation lies behind our sorrow

The undying screams of tortured souls

Shall forever possess tomorrow

Within this darkened globe of mounting terror

On the eve of destruction where despair is life

The reigns of ignorance plummet us towards calamity

Unseen is the coming strife

As this world disappears we stand on the outside looking in

We’ve tried so hard to move the moon and touch the stars

And now we swim in tainted oceans of a better day

Across fields of yesterday the specters of the past

Loom ahead — taunting voices long devoid of breath

They watch us follow in their stead

Take a hopeless glance into the future do we stand a chance?

I awake from a dream to be hurled into this nightmare

And I long to return to sleep

Cause everyday I rise to a crimson sky

She sheds her gentle tears on me

But each drop cuts like a knife

And the bruises and scars will never subside

Each passing day our brutality grows stronger

Each passing day means the pain’s lasted longer

And I can feel the pain

And I can feel her pain

What will become of this world — devastation tomorrow?

Hold on for one more day

Ik probeer me een tijd voor te stellen waarin dingen niet zo waren

Maar de jaren zijn gekomen en gegaan met de seizoenen

En ten goede of ten kwade, dit is hoe het is

Is dit de prijs die we moeten betalen?

Oh, hoe vereren we onze bergen van beton en staal

In elk land brandt een rottende metropool

Onze manier van leven gekocht en gestolen met bloed zweet en tranen

En de machine blijft maar doorgaan

Onze aanval op de aarde heeft zijn tol geëist

Nu ligt verwoesting achter ons verdriet

Het onsterfelijke geschreeuw van gemartelde zielen

Zal morgen voor altijd bezitten

Binnen deze verduisterde wereld van toenemende terreur

Aan de vooravond van vernietiging waar wanhoop leven is

De heerschappij van onwetendheid stort ons in de richting van rampspoed

Ongezien is de komende strijd

Terwijl deze wereld verdwijnt, staan ​​we aan de buitenkant naar binnen te kijken

We hebben zo hard geprobeerd om de maan te verplaatsen en de sterren aan te raken

En nu zwemmen we in de bedorven oceanen van een betere dag

Over velden van gisteren, de spoken van het verleden

Doem vooruit — treiterende stemmen lang ademloos

Ze zien ons volgen in hun plaats

Een hopeloze blik in de toekomst werpen we een kans?

Ik word wakker uit een droom om in deze nachtmerrie te worden geslingerd

En ik verlang ernaar om weer te gaan slapen

Want elke dag stijg ik naar een karmozijnrode lucht

Ze stort haar zachte tranen over me heen

Maar elke druppel snijdt als een mes

En de blauwe plekken en littekens zullen nooit verdwijnen

Elke dag die voorbijgaat, wordt onze brutaliteit sterker

Elke dag die voorbijgaat, betekent dat de pijn langer duurt

En ik kan de pijn voelen

En ik kan haar pijn voelen

Wat zal er van deze wereld worden: de verwoesting morgen?

Nog een dag volhouden