Воин - Цитадель

Я здесь, словно тень в руинах бойниц,

Но небо надо мной, в нем тысячи лиц.

Тех, кто уже не со мной, кровью наполнили миг,

Тяжкий крик за моей спиной, шепот долгих молитв.

Тает снег, зима – долой,

Время новых дел.

Души измучены войной

И раны болят от стрел.

Скоро буду среди звезд,

Взлетев, разрежу воздух.

Почувствовав тепло

Огненной звезды.

Время есть,

Пока еще не поздно.

Я смогу,

Дотянуться до небес!

Лежат в снегах мертвые войска,

Их больше нет, кончился бой.

Но пока я тут на холодной земле,

Глотаю воздух израненным телом,

И ворон кружит надо мной!

Ik ben hier als een schaduw in de ruïnes van mazen in de wet,

Maar de lucht boven mij, daar staan ​​duizenden gezichten in.

Degenen die niet meer bij mij zijn, waren voor een moment gevuld met bloed,

Een zware kreet achter me, een fluistering van lange gebeden.

De sneeuw smelt, de winter is voorbij,

Tijd voor nieuwe dingen.

Zielen versleten door oorlog

En de wonden doen pijn van pijlen.

Binnenkort sta ik tussen de sterren

Opstijgen, snijden de lucht.

Het warm hebben

Vuur ster.

Er is tijd

Het is nog niet te laat.

Ik kan,

Naar de hemel reiken!

Dode troepen liggen in de sneeuw,

Ze zijn er niet meer, de strijd is gestreden.

Maar terwijl ik hier op de koude grond ben,

Ik slik de lucht in met een gewond lichaam,

En de raaf cirkelt boven mij!