Живой - Тринадцатое созвездие

Когда искрясь как горы золотые

Манили воды западных портов

Сминая воздух конница Батыя

С землей равняла стены городов.

Я четко помню стон камней столетних,

Я помню тучи стрел над головой.

Я оставлял Рязань в числе последних.

Я был живой.

На зло огню живой!

Прошло два века, долго ли, аль вскоре —

Судить не мне.

Не мне слагать стихи,

Но я пришел на Куликово Поле

Собой пополнив полк левой руки.

И я рубил, кого, не понимая,

Мешая кровь, с сухой донской травой

И устояв пред полчищем Мамая

Остался, всем смертям на зло — живой!

Когда эскадра шведская войною

Входила в устье северной Двины

Я за царя Петра стоял стеною

У крепостной Архангельской стены.

Потом я был во взятом Измаиле

И сам Суворов мною дорожил.

Я шел за ним сквозь Альпы ледяные,

Я замерзал, но все ж остался жив!

В лесах, под Вязьмой, снежною зимою,

Денис Давыдов взял меня в отряд.

Я слыл среди французов сатаною

И слыл героем средь своих ребят.

На перевалах грозного Кавказа,

Где голос эха бьется меж вершин,

Я попадал в турецкий плен два раза,

Но убегал и все ж остался жив!

В бескомпромиссном, страшном сорок первом

Я в катакомбах гнил возле Керчи.

Когда у всех вокруг сдавали нервы

Я все же вырвался в тени ночи.

А в сорок пятом я входил в Варшаву,

Неся в ладони пядь родной межи

Под градом пуль.

Приказ: «Назад ни шагу!»

Я там был ранен, но остался жив!

Уже потом, в горах, под Кандагаром,

Я вновь был ранен в левое плечо,

Но свято верил в то, что всё не даром

И время в русле правильном течет.

И мне медалей-орденов не надо,

Мой подвиг незаметен для страны.

Привычно гладя дуло автомата

Я жду начала следущей войны.

Wanneer sprankelend als gouden bergen

Manili water westelijke havens

Batu's cavalerie verplettert de lucht

De muren van steden waren gelijk met de grond.

Ik herinner me duidelijk het gekreun van honderdjarige stenen,

Ik herinner me wolken van pijlen boven ons.

Ik liet Ryazan als een van de laatsten achter.

Ik leefde.

Om het kwaad van het vuur levend!

Twee eeuwen zijn verstreken, hoe lang, al snel -

Het is niet aan mij om te oordelen.

Ik hoef geen poëzie te schrijven,

Maar ik kwam naar Kulikovo Field

Hij vulde het regiment van de linkerhand aan.

En ik hakte wie, niet begrijpend,

Interfereren met bloed, met droog Don-gras

En weerstand bieden aan de hordes van Mamai

Bleef, tot alle doden voor het kwaad - levend!

Wanneer het Zweedse squadron in oorlog is

Ging de monding van de noordelijke Dvina . binnen

Ik stond als een muur voor tsaar Peter

Bij de vesting Archangelsk muur.

Toen was ik in de ingenomen Ismaël

En Suvorov zelf waardeerde me.

Ik volgde hem door de ijzige Alpen,

Ik was ijskoud, maar leefde nog!

In de bossen, bij Vyazma, in een besneeuwde winter,

Denis Davydov nam me mee naar het detachement.

Ik stond bij de Fransen bekend als Satan

En hij stond bekend als een held onder zijn jongens.

Op de passen van de formidabele Kaukasus,

Waar de stem van de echo klopt tussen de toppen,

Ik viel twee keer in Turkse gevangenschap,

Maar hij rende weg en overleefde het nog steeds!

In de compromisloze, verschrikkelijke eenenveertigste

Ik verrotte in de catacomben bij Kerch.

Toen iedereen in de buurt de zenuwen aan het verliezen was

Toch ontsnapte ik in de schaduw van de nacht.

En in vijfenveertig kwam ik Warschau binnen,

Dragen in de palm van de spanwijdte van de inheemse grens

Onder een regen van kogels.

Bestelling: "Geen stap terug!"

Ik raakte daar gewond, maar ik heb het overleefd!

Later, in de bergen, bij Kandahar,

Ik was opnieuw gewond in de linkerschouder,

Maar ik was er vast van overtuigd dat alles niet tevergeefs was

En de tijd gaat de goede kant op.

En ik heb geen medailles, orders,

Mijn prestatie is onzichtbaar voor het land.

Gewoonlijk de loop van het machinegeweer strelen

Ik wacht tot de volgende oorlog begint.